پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فرقه‌ی شیخیه با عمر کوتاهی که داشته، بنیان‌گذار بدعت‌های نامیمونی بوده است. بدعت رکن رابع از جمله‌ی آن‌هاست. علت ابداع این آموزه‌ی نامبارک، اعتقاد پیدا کردن علمای شیخیه به عالم هُوَرقلیا بوده است. آن‌ها معتقد شدند که امام زمان (عج) در عصر غیبت کبری، در عالم لطیف و فرامادی هورقلیا زندگی می‌کند. [1] همین اعتقاد ناصحیح که بر خلاف اعتقاد سایر علمای امامیه است، سبب شد که بزرگان شیخیه بگویند چون حضرت (عج) در این عالم حضور ندارد و هم ‌اکنون با خانواده‌ی خود در اقلیم هشتم و در عالم مثال و هورقلیا به سر می‌برد، لذا نیاز به یک واسطه دارد که از طریق آن واسطه، با مردم در ارتباط باشد و به اداره‌ی عالم هستی بپردازد و آن واسطه، همان رکن رابع و ناطق واحد است که او باب، نماینده و جانشین امام عصر (عج) در روی زمین مادی است.
همین اعتقاد باطل، بعدها سبب ظهور علی محمد شیرازی شد که ادعا کند من آن باب امام زمان (عج) هستم و توانست با کمک برخی از پیروان فرقه‌ی شیخیه، فرقه‌ی بابیت را تأسیس نماید. [2]

پی‌نوشت:

[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر رجوع کنید: شیخ احمد احسایی، رؤیای هورقلیا، نسخه‌ی الکترونیکی؛ همو، رساله‌ای در جواب ملامحمدحسین اناری، نسخه‌ی الکترونیکی.
[2]. ر.ک: سید رضی موسوی، دیدگاه پدیدارشناسانه هانری کربن به دکترین مهدویت، فصلنامه‌ی انتظار، شماره‌ی 17، ص 17.