پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دوران قبل اسلام، دوران جاهلیتی بود که زنان کمترین ارزش و جایگاه را در جامعه داشتند و کار تا به جایی پیش رفته بود که ایشان دختران معصوم و تازه متولدشده خودشان را زنده زنده در گور می‌کردند و قساوت را به نهایت خود رسانده بودند و اگر کسی به هر علت از انجام این کار منصرف می‌شد، با شرمندگی و ریختن عرق شرم‌ساری دختر خود را نگهداری می‌کرد.

در جامعه جاهلی آن زمان، پیامبر خاتم حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله و سلم) دختر خود را گرامی و محترم داشت، و با قرائت آیات سوره کوثر ارزش واقعی حضرت فاطمه که خداوند پیشاپیش آن را برای مردم بیان نمودند را به همه مردم ابلاغ فرمودند. «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ؛ إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ ؛ فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ؛ إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ.[کوثر/1،2و3] به نام خداوند بخشنده و مهربان؛  ما تو را [چشمه‌] كوثر داديم؛ پس براى پروردگارت نمازگزار و قربانى كن؛ دشمنت خود بى‌تبار خواهد بود.» از همان تاریخ، پیوسته مردم به عیان می‌دیدند که رسول خدا چه‌قدر به دخترش احترام می‌گذارد، تا جایی که خشم و ناراحتیش را خشم و ناراحتی خود و در نهایت ناخشنودی و قهر خداوند اعلام کردند که احادیث آن در کتب شیعه و اهل سنت آمده است.

حال در نظر بگیرید اگر ناراحتی و خشم حضرت فاطمه تا به آن‌جایی رسد که در کلامشان آمده باشد: من شکایت به پیش رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) خواهم برد، چگونه خواهد شد؟ علمای اهل سنت در کتب خودشان نقل کرده‌اند که حضرت زهرا خطاب به آن دو نفر فرمودند: «إنی أشهد الله و ملائکته أنکما أسخطتمانی و ما أرضیتمانی لئن لقیت النبی لأشکونکما.[1] خداوند و ملائکه او را شاهد و گواه می‌گیرم که شما دو نفر (ابوبکر و عمر) مرا به غضب آوردید و رضایت مرا فراهم نکردید. اگر پیامبر را ملاقات کنم از شما شکایت خواهم کرد»

شاید عده‌ای گمان ببرند که کدورت و ناراحتی حضرت فاطمه از خلفاء، مقطعی و احساسی بوده، اما وقتی ایشان در وصیت خود بیان می‌دارند که راضی به حضور ابوبکر و عمر در تشیع جنازه‌شان نیستند، پی به عمق این ناراحتی برده می‌شود و روشن می‌گردد که این خشم و ناراحتی فراتر از یک ناراحتی سطحی و پیش پا افتاده است. عبارت زیر گویای این مطلب است:
علمای اهل سنت نقل کرده‌اند که: «فلما توفیت دفنها زوجها علی لیلا و لم یوذن بها ابابکر و صلی علیها.[2] هنگامی‌که فاطمه وفات کرد همسرش او را شبانه دفن کرد و ابوبکر را خبردار نکرد و به او اجازه خواندن نماز بر او را نداد.» در کتب دیگر که آدرس آن آمده است، عبارات مشابه و یا عین همین مطلب نقل شده است.[3]

پی‌نوشت:

[1]. ابن قتیبه،الامامه و السیاسه، ص 14
[2]. بخاری، صحیح بخاری ج3، ص 36 و ج 5، ص 9 و ج 7، ص 87
[3]. مسلم، صحیح مسلم ج 3، ص 1380 چاپ مصر./المصنف حافظ عبدالدین محمد بن ابی شیبه ج 4 ص 141./شذرات الذهب ابی فلاح الحنبلی ج 1 ص 15 چاپ قاهره./الثغور الباسمه سیوطی ص 15 چاپ بمبئی./تاریخ ابی ذرعه عبدالرحمان بن عمرو الدمشقی ج 1 ص 290 چاپ دمشق./شرح نهج البلاغه این ابی الحدید ج 6 ص 50./تاریخ یعقوبی ج 2 ص 115./اکمال الرجال خطیب تبریزی ص 735 چاپ دمشق./انسان العیون الشهیره بالسیره الجلیه شیخ علی ابن برهان الدین شافعی ج 3 ص 361 چاپ قاهره./سنن الکبری بیهقی ج 4 ص 29 چاپ حیدر آباد./مقتل الحسین ابوالموید موفق ابن احمد ص 83./مجمع الزوائد الهیثمی ص 211./طبقات الکبری ابن سعد ذهبی ج 2 ص 128 چاپ بیروت./تهذیب الاسماء حافظ النوری ج 2 ص 353./حلیه الاولیاء ابی نعیم اصفهانی ج 2 ص 42 چاپ مصر