پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابن حجر عسقلانی شافعی در کتاب فتح‌الباری به نکته‌ای ظریف اشاره می‌کند که در حقیقت تأویل و راهکار حل اختلاف در مورد بنای بر قبور می‌باشد. او در ذیل روایت این‌گونه از طرف بیضاوی بیان می‌کند.
بیضاوی درباره حدیث «لعن الله الیهود و النصاری اتخذوا قبور انبیائهم مساجد» استفاده حرمت نکرده است، بلکه دلیلی روشن بر جواز بنای  مسجد بر قبور و متبرک شدن به آن  را نقل کرده است.
ابن حجر می‎گوید: «وقال البيضاوی لما كانت اليهود والنصارى يسجدون لقبور الأنبياء تعظيما لشأنهم ويجعلونها قبلة يتوجهون في الصلاة نحوها واتخذوها أوثانا لعنهم ومنع المسلمين عن مثل ذلك فأما من اتخذ مسجدا في جوار صالح وقصد التبرك بالقرب منه لا التعظيم له ولا التوجه نحوه فلا يدخل في ذلك الوعيد.[1] بیضاوی می‌گوید هنگامی‌که یهود و نصارا برای قبور انبیاء خود سجده می‌کردند و آن‌ها را قبله خود  قرار می‌دادند و آن‌ها را هم‌چون بت می‌پرستیدند، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آن‌ها را لعن کرد و مسلمانان را از چنین اعمالی نهی کرد. اما اگر کسی مسجدی در کنار قبر صالحی به قصد تبرک، به‌خاطر نزدیکی محل آن قبر ایجاد کند و نیت او از این مسجد، تعظیم آن شخص و یا توجه به او نباشد، مشمول این نهی و تهدید نیست.»
همین تأویل برای فهم روایت مهم است. حل اشکال از طرف بزرگان اهل سنت برخلاف تعصب وهابیت، امری است که از اختلافات این گروه با دیگران خبر می‌دهد.

پی‌نوشت:

[1]. فتح الباری شرح صحیح البخاری، ابن حجر عسقلانی،  ج۱، ص۵۲۵، المکتبة السلفیه، بی‌تا.