پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب _ مسيحيان معتقدند تمام انسان‌ها گناه را از حضرت آدم (عليه‌السلام) به ارث برده‌اند، درنتیجه همه انسان‌ها حتی اولياء و انبياء الهی هم گناه‌کار هستند، مثلاً در ماجرای حضرت لوط (عليه‌السلام) كه به دستور خداوند بايد برای نجات از عذابی كه بر شهر نازل می‌شد همراه دخترانش به بيرون از شهر می‌رفتند، تورات در بخشی از اين ماجرا گفته است: «و لوط‌ از صوغر برآمد و با دو دختر خود در کوه‌ ساکن‌ شد ... و دختر بزرگ‌ به‌ کوچک‌ گفت‌: پدر ما پیر شده‌ و مردی‌ بر روی‌ زمین‌ نیست‌ که‌ برحسب‌ عادت‌ کل‌ جهان‌، به‌ ما درآید، بیا تا پدر خود را شراب‌ بنوشانیم‌ و با او هم‌بستر شویم‌ تا نسلی‌ از پدر خود نگاه‌داریم.»[1]
خرافات توهین‌آمیزی كه تنها به حضرت لوط (عليه‌السلام) نسبت می‌دهند، به‌هیچ‌عنوان پذيرفتنی نيست، زيرا حضرت لوط (عليه‌السلام) مدت سی سال در ميان قوم فاسق خود، دين الهی را تبليغ کرد. اما در تمام اين مدت حتی يك نفر به آن حضرت ايمان نياورد و تنها دو دخترش به خداوند ايمان آوردند، تفسير اطيب البيان می‌گوید: «و لوط سى سال دعوت كرد احدى ايمان نياورد فقط دختران لوط ايمان آوردند.»[2] حضرت لوط (عليه‌السلام) و دخترانش، سه شخصيت الهی و باایمان زمان خود بوده‌اند، چگونه عقل سليم می‌تواند بپذيريد چنين مؤمنانی مرتكب بدترين گناه شده‌اند؟! گناهی كه حتی يهوديان و مسيحان عادی هم از آن نهی شده‌اند، يكی از دستورات خداوند به حضرت موسی (عليه‌السلام) اين است كه هیچ‌گاه مرتكب گناه ناپسند زنا نشود: «و خدا تکلم‌ فرمود من‌ هستم‌ خدای‌ تو، قتل‌ مکن‌. زنا مکن‌.»[3] پس چرا نويسندگان نادان تورات كنونی، حاضرشده‌اند چنين اهانت‌هایی را ترويج دهند؟!
قرآن كريم فرموده است: «فَوَيْلٌ لِلَّذينَ يَكْتُبُونَ الْكِتابَ بِأَيْديهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هذا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَناً قَليلاً فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ أَيْديهِمْ وَ وَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُونَ [بقره/79]؛ پس واى بر آن‌ها كه نوشته‏‌اى با دست خود مى‏‌نويسند، سپس مى‏‌گويند: اين، از طرف خداست. تا آن را به بهاى كمى بفروشند. پس واى بر آن‌ها ازآنچه با دست خود نوشتند و واى بر آنان از آنچه از اين راه به دست مى‌‏آورند.» نوشتن اين خرافات برای فروش کتاب‌هایشان است هرچند به تعبير قرآن حاضر شدند بهشت، حقيقت و ايمان خود را به ارزشی ناچيز بفروشند.

پی‌نوشت‌:

[1]. ترجمه قديم کتاب مقدس، پيدايش 19: 30 – 32.
[2]. أطيب البيان فی تفسير القرآن، طيب سيد عبد الحسين، انتشارات اسلام، تهران، 1378، ج‏ 12، ص 362.
[3]. ترجمه قديم کتاب مقدس، خروج 20: 1 – 14.