پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ خداوند از میان مردمان، پیامبرانی را از جنس خودشان قرار داد، تا به راهنمایی و هدایت ایشان بپردازند. سبب این موضوع نیز شاید چنین باشد، که مردم وقتی پاکی و درستی این افراد برجسته و شایسته را می‌بینند، چنین مپندارند که چون ایشان از جنس بشر نبودند، توانستند به این مقامات برسند؛ از این‌رو خداوند پیامبران و رسولانی را از جنس مردم و البته پاک‌ترین و شایسته‌ترین ایشان را برگزید تا به راهنمایی و ارشاد مردم بپردازند و واسطه میان خداوند و سایر مردم باشند.

طبیعی است که وقتی خداوند چنین انسان‌های شاخصی را از میان مردم انتخاب می‌کند و ایشان را به مقام نبوت بر می‌گزیند، برای آن‌ها مقامی بس بلند در نظر می‌گیرد و به بقیه مردم نیز امر می‌کند که برای رسیدن به فلاح و رستگاری باید از ایشان متابعت نمایند، و البته این پیامبران در طول مسیر هدایت امّت، دچار سختی‌ها و ناملایمات زیادی می‌شوند که باز هم به مقامات ایشان در پیشگاه خداوند افزوده می‌شود.

البته بر همگان واضح است که مقام خداوندی به اندازه‌ای رفیع و بلند است، که هیچ کس را شایسته رسیدن به آن مقام میسّر نباشد و اگر کسی به چنین عقیده باطلی معتقد گردد دچار غلو شده و از دایره بندگی بیرون رفته است. اما در این میان از سوی دیگر نیز نباید دچار عقاید خشک و تصورات باطلی شویم، که مثلاً اگر کتاب قرآن مجید را در قفسه کتاب در کنار دیگر کتب قرار دادیم، این بدان معنا باشد که نعوذ بالله ما آن را هم‌طراز سایر کتب دانسته باشیم. ولی متأسفانه وهابیت با عقاید خشکی که می‌توان آن را از عقاید بیان شده توسط ایشان در کتاب‌ها و یا فتاوایشان به‎وضوح مشاهده کرد، دچار چنین ابهام‌هایی شده‌اند، که مثلاً نباید نام رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را در کنار نام مقدس باری‌تعالی قرار داد!

این فتوای جدید وهابیت را می‌توان از سوی دیگری نیز مورد نقد قرار داد و آن این‌که صدور هر فتوایی حداقل می‌بایست بر اساس روایات مورد قبول همان مذهب و یا فرقه باشد و یا حداقل باید با آن مخالف نباشد. اما عباداتی در کتب بزرگان این فرقه وجود دارد، که می‌توان آن را نقضی بر فتوای موجود دانست، که عبارتند از: «جبرئیل نزد من آمد و عرضه داشت: پروردگارم فرموده: آیا می‌دانی چگونه نام تو را بالا بردم؟ پاسخ دادم: خدا داناتر است؛ جبرئیل عرضه داشت: خدایت فرموده: هر کجا که نام من باشد، نام تو نیز باشد.»[1] ابن تیمه نیز آورده است: «خداوند  بیش از 30 جا از قرآن، اطاعت و مخالفت از پیامبر خود را، در کنار اطاعت و مخالفت خود آورده و به اطاعت وی امر نموده، چنان‌که نام خود را کنار نام پیامبر خود قرار داده.»[2] ابن حجر عسقلانی و ابن بطّال نیز که از شارحان صحیح بخاری هستند نیز آورده‌اند: «نقش انگشتری پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) «محمد رسول الله» بوده و این سه کلمه در سه سطر و یا دو سطر نبوده.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. محمد بن حبان، صحیح ابن حبان، موسسه الرساله بیروت1414، ج8، ص175
[2]. ابن تیمیه، کتب و رسائل و فتاوی ابن تیمیه، مکتبه ابن تیمیه، تحقیق: عبد الرحمن بن محمد بن قاسم العاصمی النجدی، ج19، ص103
[3]. ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، تحقیق: محب الدین الخطیب، دار المعرفه بیروت، ج10، ص324 و ص328