پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برپایی مراسمات و آیین‌ها، بسته به نوع دین و مذهب و آداب و رسوم هر مملکت، مختلف است. مردم هر جامعه‌ای دارای یک نوع از بینش و فرهنگ هستند که با توجه به اعتقاداتشان نسبت به آن بی‌تفاوت نبوده و در موارد لزوم، مثلاً شاد و یا محزون می‌شوند. شادی و حزن، مختص به یک امر خاص نبوده و قابل شمول در موارد متعدد از پدیده‌های اجتماعی، آداب و رسوم، موفقیت‌های ملی و یا حتی شخصی و هم‌چنین در امور مذهبی قابل بیان است. ادیان در طول تاریخ زندگی بشر هیچ‌گاه با این موضوع مخالفت نکرده و یا آن را تقبیح و مذموم ندانستند و نسبت به این موضوع حساسیتی (در وجوب و حرمت) از خود نشان ندادند.

آن‌چه ادیان مختلف از ابتدا تا به انتها مورد سفارش قرار دادند، جهت‌دهی مردم و پیروان خود در زمینه اعتدال و میانه‌روی و هم‌چنین ممانعت خروج از این دایره بوده است. واضح‌تر این‌که پیام‌آوران آسمانی نیز در مراسمات عادی و روزمره خود نیز، گاه بر اثر حوادث تلخ، متألم و متأثر گشته و یا در رخدادهای خوشایند مانند تولد نوزاد و ... شادمان گشته و مراسمات در خور شأنی را انجام دادند که می‌توان به اطعام دادن، نام‌گذاری أحسن و غیره اشاره کرد.

در مراسمات مذهبی نیز اوضاع به همین‌گونه است؛ به‌عنوان مثال در حادثه غدیرخم که یکی از حوادث سرنوشت‌ساز برای مسلمین در حجة الوداع رقم خورد، مسلمانان پس از آن‌که رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، حضرت علی (علیه السلام) را با عبادت «من کنت مولاه فهذا علی مولاه»[1] معرفی کردند، حالت جشن و شادمانی به خود گرفته و با مصافحه کردن با امیر مومنان (علیه السلام) این افتخار بزرگ را به ایشان تبریک و تهنیت گفته و از آن خرسند گشتند.

می‌توان گفت با توجه به موارد فوق، دین اسلام نیز مانند سایر ادیان گذشته با برگزاری مراسمات، اعم از شادی و غم مشکلی نداشته و همان‌طور که قبلاً هم بیان شد، تنها راه و رسم اعتدال و نگه‌داشتن حدود را در آن به مردم گوشزد می‌نماید. اما وهابیت که متأسفانه خود را در زمره مسلمانان بر می‌شمرند! با این مسئله یعنی اجرای مراسمات شادی و غم، برخورد دوگانه‌ای را اتخاذ نمودند؛ به طوری‌که مثلاً برپایی شور و شعف در میلاد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را تنها به‌خاطر این‌که قبلاً انجام نگرفته، غیر مشروع و حرام می‌دانند: «مراسم میلاد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) جایز نیست! چون خود حضرت خلفای راشدین، صحابه و دیگر تابعین، چنین کاری انجام نداده و به همین روی این کار بدعت و حرام است.»[2]

این در حالی است که ایشان در برپایی جشن‌های ملی، به قول معروف ورق را برگردانده و آن را مشروع برشمردند: «اگر مقصود از برگزاری مراسم عید، به‌خاطر مصلحت ملّت و تعظیم امور کشور صورت پذیرد، همانند هفته پلیس، جشن آغاز سال تحصیلی، گردهمایی کارمندان دولتی و امثال آن‌ها که قصد تقرب و عبادت در آن نیست، مانعی ندارد و شامل نهی پیامبر نگردیده و کاری مشروع! به‌شمار می‌رود!»[3]

حال و با توجه به موارد فوق جا دارد، سردمداران این روش فکری به این سوال پاسخ دهند که آیا در زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) جشن سال تحصیلی و گردهمایی کارگزاران و مثلاً تجلیل از جنگجویان و ... برگزار گردید؟! این‌جاست که با انک تأمل می‌توان به برخورد دوگانه سران وهابیت در کشورهای تحت سلطه پی برد و دانست که ایشان به هیچ‌وجه در پی اصلاح جامعه و پرهیز از برون رفت آن از بیراهه نبوده و بلکه بیشتر در فکر تحکیم دولت و برقراری حکومت چند روزه دنیوی خود می‌باشند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن ابی عاصم، السنه، ج3،ص356-386
[2]. احمد بن عبد الرزاق الدویش، فتاوی اللجنته الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء ج3، ص10
[3]. نائب رئیس اللجنه عبدالرزاق عفیفی، فتاوی اللجنه الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء، ج3، ص88، رقم 9403