پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ مسئله تثليث به‌عنوان يكی از بزرگ‌ترین اعتقاد مسيحيان در اکثر فرقه‌های آن محسوب می‌شود، بزرگان و رهبران مسيحيت، ايمان آوردن به مسيح را تنها راه پذيرش و توجيه قاعده تثليث می‌دانند، آن‌ها برای نو‌كيشان مسيحی و اديان ديگر هم هيچ دليل عقلی برای اثبات اين قاعده ندارند، يعنی اگر يك مسيحی يا غير مسيحی از رهبران مسيحی درباره تثليث و اثبات آن سؤال كند، تنها جواب آن‌ها اين است كه: «شما بايد به مسيح ايمان بياوريد و تثليث را قبول كنيد!» با اين توجيه و دليل غیرمعقول و بی‌اساس، در كتاب «تعاليم كليسای كاتوليك» مطلبی بیان‌شده است كه با گفتار آن‌ها همخوانی ندارد. کاتولیک‌ها در اين كتاب ادعا کرده‌اند: «كليسا با دفاع از توانايی عقل بشر برای شناخت خدا، اطمينان خود را نسبت به امكان سخن گفتن درباره او برای همه آدميان اظهار می‌کند و ازاین‌رو گفت‌وگو با اديان ديگر، با فلسفه و علم و نيز با غير مؤمنان و كافران را جايز می‌داند!» [1]
ظاهراً نويسنده اين كتاب از سخن و قانون مسيحيت بی‌اطلاع است كه چنين ادعای غیرممکنی را اظهار كرده است. به تجربه ثابت‌شده است كه هیچ‌کدام از مسيحيان نمی‌توانند حتی «يك دليل عقلی» برای اثبات تثليث بيان كنند. برخلاف دين مسيحيت، دين مبين اسلام در آيات و روايات فراوانی بر اهميت عقل برای انسان‌ها تأکید شده است، مثلاً امیرالمؤمنین علی (عليه‌السلام) فرموده است: «كَفَاكَ مِنْ عَقْلِكَ مَا أَوْضَحَ لَكَ سُبُلَ غَيِّكَ مِنْ رُشْدِكَ‏؛[2] عقل تو را كفايت كند كه راه گمراهى را از رستگارى نشانت دهد.»

پی‌نوشت:

[1]. تعاليم كليسای كاتوليك، نوشته كليسای كاتوليك، ترجمه مفتاح و سليمانی، انتشارات دانشگاه اديان و مذاهب، 1389 ش، ص 41.
[2]. نهج البلاغة (للصبحی صالح)، شريف الرضى، ناشر هجرت، قم‏،1414 ق‏، ص: 550، حكمت 421.