پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیعه بنا بر استدلالات درون مذهبی خود و با اتکای بر روایاتی که از ائمه معصومین (علیهم السلام) در کتب معتبر خود دارد، برای رفتن به زیارت مراقد اهل بیت و خصوصاً امام حسین (علیه السلام) همت و شور و شوق فراوانی دارد. در بسیاری از روایات معصومین یا همان امامان شیعه، اجر و ثواب‌های زیادی برای پیاده‌روی کردن در تشرف به حرم امام حسین (علیه السلام) وارد شده، که در این‌جا به نمونه‌ای از آن اشاره می‌کنیم:
امام صادق (علیه السلام) درباره ثواب زیارت امام حسین (علیه السلام) با پای پیاده می‌فرماید: کسى‌که با پای پیاده به زیارت امام حسین (علیه السلام) برود، خداوند به هر قدمى که برمى‏‌دارد، یک حسنه برایش نوشته، یک گناه از او محو مى‏‌فرماید، یک درجه مرتبه‏‌اش را بالا مى‏‌برد؛ وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را مامور او مى‏‌فرماید که آن‌چه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آن‌چه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏‌گویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد، تو از افراد حزب خدا، حزب رسول او و حزب اهل بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید، آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد.[1]

اما صرف نظر از آن، گاهی اوقات یک مسئله و یک حرکت، موضوع سیاسی اجتماعی هم پیدا می‌کند و از جنبه‌های گوناگون مورد توجه و اهمیت قرار می‌گیرد. سال‌ها و در دوران‌های مختلف حاکمان وقت، با رفتن مردم به زیارت قبر امام حسین (علیه السلام) در کربلای معلی مخالفت می‌کردند و حتی تا مرحله‌ای پیش رفتند، که دست به هتک حرمت زدند و قبر آن امام همام را ویران ساختند و حتی زمین آن‌جا را شخم زدند![2] در واقع اینان می‌خواستند، هیچ اثر و آثاری از آن مضجع شریف برجای نماند و نام حضرت اباعبدالله (علیه السلام) به کلی محو شود، بنابراین در این راه از هیچ ظلم و وحشی‌گری دریغ نکردند و آن را به سر حدّ خود رساندند.
مسئله این است که اگر واقعاً رفتن به زیارت یک قبر، هیچ‌گونه سودی ندارد، پس حداقل نمی‌بایست ضرری هم برای کسی داشته باشد، مگر برای کسانی‌که عمر و اموال خود را در این راه مصروف کرده‌اند! اما می‌بینیم که در واقعیت این‌گونه نیست و رفتن به زیارت مراقد اهل بیت و خصوصاً زیارت امام حسین (علیهم السلام) دارای چنان اثراتی است، که از یک‌سو مؤمنین و مردم مظلوم و مستضعف را به جوش و خروش در این راه، وا می‌دارد و از سویی دیگر چنان وحشت و اضطرابی را بر تن حاکمان ظالم و زورگو وارد می‌آورد، که آن‌ها را وادار به هرگونه ظلم و جنایت در جهت محروم ساختن مردم از تشرف به این عتبات مقدس می‌نماید.
پس نتیجه این‌که گاه رفتن به زیارت قبور ائمه برای شیعیان به یک نوع شعار و اعلام وفاداری به ارزش‌ها و کلمات آن بزرگواران و از سویی نشان دادن زهر چشمی به مخالفین است، که ما بر سر آرمان‌های خود ایستاده‌ایم و منطق آن را به جهان صادر می‌کنیم و هیچ واهمه‌ای از بیان آن نداریم چرا که: «آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است.»
از این‌رو است که عاشقان اهل بیت (علیهم السلام) در این سال‌هایی که به حول و قوه الهی، مسیر کربلا به روی عاشقان باز شده و دست ظالمین از آن کوتاه است، شیعیان با پای پیاده، قدم در این راه طولانی می‌گذارند[3] و تمام سختی‌ها و مشقات آن را بر خود هموار می‌کنند، تا ضمن بهره بردن از ثواب‌های زیادی که برای این عمل وارد شده، در یک نمایش سیاسی به جهانیان گوشزد کنند، که شیعه اگرچه 1400 سال از آن واقعه خونین گذشته است، اما هم‌چنان راه آن امامان (علیهم السلام) را سرلوحه خود قرار داده و با عزمی راسخ در این مسیر به پیش می‌رود.

پی‌نوشت:

[1]. «...وَ اللَّهِ لَا تَرَی النَّارَ بِعَیْنِکَ أَبَداً وَ لَا تَرَاکَ وَ لَا تَطْعَمُکَ أَبَداً.» ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ص134
[2]. «چه کسانی حرم اباعبدالله الحسین (ع) را در طول تاریخ تخریب کردند؟» مشرق نیوز کد خبر 32297، 1393/04/08
[3]. خبرگزاری فارس، «مسیر پیاده روی کربلا»، 1393/09/04