پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ واژه «سلف» از واژگان مقدس در نزد اهل سنت است. اما واژه «سلفی»، به‌خاطر سوء استفاده وهابیت، از واژگان تنفرآمیز در نزد مسلمانان است؛ زیرا سلف به‌معنای دوران صحابه، تابعین و تابع تابعین است، ولی واژه سلفی به کسانی اطلاق می‌شود، که تکفیر و خشونت را سرلوحه رفتار و کردار خود قرار داده‌اند.
بنابراین در استفاده این کلمات باید دقت کرد، زیرا اگر چه تفاوت این دو واژه، از نظر ظاهری فقط در «ی» خلاصه می‌شود، اما از نظر مفهومی و معنایی تفاوتی بسیار زیاد دارد.
وهابیان با سوء استفاده از کلمه سلف، افکار منحط و گمراه خود را ترویج دادند و خود را سلفی نامیدند،[1] به اعتقاد برخی از اندیشمندان اهل تسنن، اختراع اصطلاح سلفیه بدعتی جدید در اسلام است و سلف صالح با آن هیچ‌گونه آشنایی نداشته است، زیرا پیشوایان سلف، اساساً مفهوم این کلمه را برای هیچ شخصیت یا فکر و اعتقادی به‌کار نبرده‌اند؛ این در حالی است که وهابیت از نام این واژه سوءاستفاده کرده و با نام سلفیه عنوانی متمایز برای خود ساخته است، تا از این طریق به مردم وانمود کند، که افکار وهابیت، منحصر به محمد بن عبدالوهاب نیست.[2]
وهابیان با هزینه‌های هنگفت و تبلیغات وسیع، توانستند نامشان را از وهابیت به سلفیت تغییر دهند، اما آن‌چه مسلمانان باید بدانند، این‌که با تغییر نام مشکلی حل نخواهد شد، زیرا روش و منش جریان سلفی وهابی، همان افکار تکفیری محمد بن عبدالوهاب است، که هیچ‌گونه فکر مخالفی را بر نمی‌تابد و با هرگونه فکر مغایر با خود، شدیداً مخالفت می‌کند و به هیچ‌وجه حاضر به تحمل فکر مخالف نیست، زیرا فقط برداشت خود از دین را، عین دین تلقی می‌کند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. مجموعه مقالات جریان های تکفیری، انتشارات دارالاعلام لمدرسه اهل بیت، قم، 1393 شمسی، ج2، ص26، مقاله «چیستی و چرایی شکل گیری جریان های تکفیری و دلایل قدرت یابی آن ها در دهه اخیر»، نویسنده: مهدی فرمانیان.
[2]. رمضان البوطی، محمد سعید، سلفیه بدعت و مذهب، ترجمه حسین صابری، آستان قدس رضوی، مشهد، 1375ش، ص24-30.
[3]. صفا تاج، مجید، تکفیر، نشر اسلامی، تهران، 1380ش، ص12-13.

نوسنده: حجه‌الاسلام مجتبی محیطی