پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معمولاً افرادی که حرکت فرهنگی در جهان آغاز کرده‌اند، نویسندگانی پرکار و متفکر بوده‌اند، در همین راستا وهابیان بسیار تلاش کرده‌اند، که محمد بن عبدالوهاب را به‌عنوان فردی عالم و اندیشمند به جهان اسلام معرفی کنند، و برای اثبات چنین چیزی به هر خار و خاشاکی چنگ انداخته‌اند.[1] این در حالی است، که وی نه نویسنده‌ای توانا است، و نه تفکر و ایده‌ای درخشان در پرونده دارد.
در پرونده علمی محمد بن عبدالوهاب، نام چند کتاب بیشتر به چشم نمی‌خورد. اکثر کتاب‌های او نیز رساله‌هایی کوچک و چند صفحه‌ای است. ابن غنّام، مورخ محبوب وهابیت، در کتاب تاریخش نام 9 کتاب را برای محمد بن عبدالوهاب ذکر می‌کند.[2] اما حقیقت آن است که وی گرفتار فقر علمی است و برخی از این کتاب‌ها در حد چند صفحه است.
حامد الگار در رابطه با ضعف علمی محمد بن عبدالوهاب می‌نویسد: «همه‌ی آثار او از نظر محتوایی و کمّی کم‌اهمیت و مختصر است، از همین‌رو وهابیان تلاش کرده‌اند، به حجم صفحات کتب او بیفزایند و با نوشتن شروحی بر کتاب‌های محمد بن عبدالوهاب، او را عالمی بی‌نظیر جلوه دهند. مثلاً فردی به نام علی حمد صالحی، شرحی بر کتاب کشف الشبهات او نوشته است و با در آمیختن سخنان خودش با سخنان محمد بن عبدالوهاب، حجم کتاب را بالا برده است. یا سید محمود آلوسی با همین روش و با نوشتن شرحی بر کتاب مسائل الجاهلیه، حجم کتاب را بالا برده است. همه‌ی این کارها در راستای پروژه کتاب‌سازی برای محمد بن عبدالوهاب قرار دارد.»[3]
حامد الگار در ادامه می‌افزاید: اخیراً وهابیان کتابی به نام «مولفات الشیخ الامام محمد بن عبدالوهاب» به چاپ رسانده‌اند، که معلوم نیست چند جلد است، دو جلد اول آن شامل احادیثی در باب وضو، نماز، زکات و... است، که هیچ شرح و توصیفی از محمد بن عبدالوهاب در آن یافت نمی‌شود. یا جلد چهارم کتاب با رساله‌ای کوتاه با عنوان کتاب فضایل القرآن از محمد بن عبدالوهاب آغاز می‌شود و بقیه کتاب، احادیثی است، بدون شرح، که هیچ‌گونه ارتباطی با محمد بن عبدالوهاب ندارد.[4]
اما حقیقت آن است که این‌گونه کارها از سوی وهابیت در جهان معاصر، به مثابه مهر ابطالی بر پرونده محمد بن عبدالوهاب است. سخن آخر به وهابیان این‌که «مشک آن است که خود ببوید، نه آن‌که عطار بگوید!»

پی‌نوشت:

[1]. نبوغ محمد بن عبدالوهاب!؟
[2]. حسین بن غنام، تاریخ نجد، تحقیق: ناصرالدین الاسد، دارالشروق، بیروت، 1415ق، ص91.
[3]. الگار حامد، وهابیگری، ترجمه احمد نمایی، مقدمه مترجم، مشهد، بنیاد پژوهش های اسلامی، 1387، ص23-22.
[4]. همان، ص23.