پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مسائلی که در بسیاری از مباحث و مناظرات و گفت‌وگوهای علمی از طرف وهابیت به‌چشم می‌خورد، این است که آنان هرگاه پس از مشاهده‌ی روایات و اخبار و احادیث مختلف و معتبر جوابی برای عرضه نداشته باشند، به این روش روی می‌آورند، که موضوع مورد نظر را فقط از قرآن برای ما بیاورید و ما کاری به روایات و احادیث نداریم! بسنده نمودن در استدلال فقط به قرآن، آن هم به ظاهر قرآن کریم، بدون تأویل آیات متشابه آن، اول و آخر انحراف از اسلام می‌باشد، همین تفسیر به رأی‌ها و پیدایش اسلام‌های بدون راهنمایی پیامبر و امام، چون سلفی و تکفیری و داعش است که در طول تاریخ دیده، و امروز نیز می‌بینیم.
مثلاً وهابیون در بحث در مورد امامت اهل بیت، می‌گویند آیه‌ای که به صراحت در مورد امامت در قرآن آمده است، بیاورید؛ هم‌چنین برای اثبات امامت امیرالمؤمنین، آیه‌ای طلب می‌کنند که در آن نام امیرالمؤمنین آمده باشد، و آیات ولایت، ابلاغ، اکمال، اولی الامر و ... را نمی‌پذیرند.
اما ابن قیم جوزیه که شاگرد ابن تیمیه بوده و‌ به‌عنوان نشردهنده‌ی افکار ابن تیمیه مشهور شده‌ است‌، و‌ هم‌زمان‌ با استادش‌ ابن‌ تیمیه‌ به‌ زندان‌ افتاد، و‌ حدود دو سال‌ در قلعه دمشق‌ محبوس‌ بود، و پس‌ از مرگ‌ ابن‌ تیمیه‌، تا پایان‌ عمر به‌ او و آراء او وفادار ماند، در مورد عذاب قبر (که به صورت مستقیم و صریح در قرآن از آن سخنی گفته نشده) کلام جالبی دارد. او می‌گوید: «مساله‌ی هشتم: قول سوال کننده که حکمت این‌که عذاب قبر با وجود نیاز شدید به دانستنش در قرآن ذکر نشده است، چیست؟... اما پاسخ مجمل این‌که، خداوند دو نوع وحی بر پیامبر نازل کرده است و بر بندگانش ایمان و عمل به آن‌ها را واجب گردانیده است و آن قرآن و سنت است و خداوند فرموده است (وَأنزل الله عَلَیْک الْکتاب وَالْحکمَة)...»[1]
سپس در توضیح نزول حکمت به همراه نزول قرآن می‌گوید: «و منظور از کتاب، قرآن و منظور از حکمت، سنت است به اتفاق سلف، و وجوب تصدیق و ایمان به آن‌چه پیامبر از جانب خدا به آن خبر داده است، (یعنی احادیث پیامبر) مانند وجوب ایمان به چیزی است که خداوند از زبان پیامبر به آن خبر داده است و این اصلی مورد اتفاق بین مسلمانان است و جز غیر مسلمان آن را انکار نمی‌کند...»[2]
همان‌طور که ملاحظه شد، مساله‌ی عذاب قبر (طبق صورت سوال و به‌زعم مطرح کننده) به‌صورت مستقیم و صریح در قرآن نیامده است (با وجود اهمیت و نیاز شدید به آن)؛ ولی ابن قیم جوزیه معتقد است، اصولاً فرقی در این زمینه بین قرآن و احادیث پیامبر نیست و همه را باید مانند یکدیگر اخذ کرد و به آن عمل کرد.
بنابراین استدلال وهابیون مبنی بر درخواست آیه‌ای که صریحاً اشاره به امامت الهی معصومین و یا امامت امیرالمومنین داشته باشد، از اساس ساقط است.

پی‌نوشت:

[1]. «الْمَسْأَلَة الثَّامِنَة وَهِی قَول السَّائِل مَا الْحِکْمَة فَیکون عَذَاب الْقَبْر لم یذکر فِی الْقُرْآن مَعَ شدَّة الْحَاجة إِلَى مَعْرفَته  ... أما الْمُجْمل فَهُوَ أَن الله سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى أنزل على رَسُوله وحیین وَأوجب على عباده الْإِیمَان بهما وَالْعَمَل بِمَا فیهمَا وهما الْکتاب وَالْحکمَة وَقَالَ تَعَالَى (وَأنزل الله عَلَیْک الْکتاب وَالْحکمَة).» الروح، ابن قیم جوزیه، دار عالم الفوائد، ج1، ص218.
[2]. «وَالْکتاب هُوَ الْقُرْآن وَالْحکمَة هى السّنة بانفاق السّلف وَمَا أخبر بِهِ الرَّسُول عَن الله فَهُوَ فِی وجوب تَصْدِیقه وَالْإِیمَان بِهِ کَمَا أخبر بِهِ الرب تَعَالَى على لِسَان رَسُوله هَذَا أصل مُتَّفق عَلَیْهِ بَین أهل الْإِسْلَام لَا یُنکره إِلَّا من لَیْسَ مِنْهُم...» الروح، ابن قیم جوزیه، دار عالم الفوائد، ج1، ص218.
برای رؤیت تصویر کتاب کلیک کنید.