پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تقریباً از زمان صدر اسلام، افراط گرایی در میان جامعه‌ی اسلامی وجود داشته است. اما نوع جدید این افراط‌‌گرایی را بیشتر در زمان حمله‌ی شوروی به افغانستان می‌توان یافت. شوروی در سال 1979 به افغانستان حمله و این کشور را اشغال نمود. هم‌زمان با این اتفاق، آمریکا که در دوران جنگ سرد با شوروی به‌سر می‌برد، ناگهان حس اسلام خواهیش گل کرده و فریاد کمک به مردم افغانستان را سر می‌دهد.[1]
این کشور به همراه برخی از کشورهای حوزه‌ی خلیج فارس علی الخصوص عربستان سعودی، شروع به ارسال جوانان مسلمان و پرشور به افغانستان نمودند، تا با اشغال شوروی مبارزه کرده و این کشور را آزاد سازند.
در طول این دوران، کسانی‌که امروز آمریکایی‌ها آن‌ها را منشأ تروریسم خوانده و به‌ظاهر به‌دنبال مقابله با آن‌ها هستند، حکم قهرمانانی را داشتند که چشم امید آمریکا و متحدانش به آن‌ها بود.
آمریکا در تمام ده سالی که افغانستان در جنگ با شوروی بود، از هیچ کمکی به این گروه‌ها دریغ نکرده و تا آن‌جا که در توانشان بود، از این گروه‌های جهادی که ریشه‌ی فکری اکثرشان در وهابیت عربستان بود، حمایت نمودند. نمونه‌ی بارز این اشخاص، همان بن لادنی بود که اهل عربستان و یک وهابی تمام عیار بود.[2]
اما جالب این است که این کمک‌ها در حد مالی و نظامی متوقف نشده و حتی تا آن‌جا پیش می‌رود که به گزارش واشنگتن پست (روزنامه‌ی معتبر آمریکایی) حتی کتاب‌های درسی فرزندان مجاهدان افغان، توسط آمریکا چاپ و تکثیر شده و در میان آنها پخش می‌گردید. کتبی که محتوایش چیزی جز تحریک به جهاد از نوع سلفی و تکفیر مخالف نبود.[3]
اکنون باید نام این کار را چه گذاشت؟ مجاهدی که خود را مجاهد فی سبیل الله می‌داند، آیا باید کتاب درسی نسل آینده‌ی خود را از دشمن شماره‌ی یک اسلام بگیرد؟ آیا زمان آن نرسیده که افرادی که به اسم اسلام و جهاد، در پی هموار کردن راه برای دشمنان اسلام هستند، به‌خود بیایند؟

پی‌نوشت:

[1]. استدلال جریان‌های تکفیری نسبت به کشتار مسلمین.
[2]. چگونگی پیدایش تروریسم تکفیری.
[3]. واشنگتن پست، مارس 2002.