پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آسیب‌های محتوایی عزاداری‌ها که می‌تواند به شکل‌های مختلف، شعائر حسینی را تحت تأثیر قرار داده و رفته رفته آن را به انحراف کشانده و اهداف استکباری دشمنان را محقق سازد، زیاد شده که در این مقاله به برخی از این آسیب‌ها اشاره می‌کنیم:

الف) روضه‌های ذلت آمیز
طرح مطالب ذلت‌ آمیز و هرگونه تعبیری که از ساحت مقدّس اهل بیت (علیهم السّلام) به‌دور باشد، از آفت‌‎های مجالس عزاداری است. بزرگ‌مردی که نه‌تنها خود، نماد عزت است، بلکه پیام‌های عزت‌بارش به همه‌ی آزادگان جهان در سراسر حرکت او نمایان است،[1] چگونه ما با بینش کوتاه خود به نهضت او بنگریم و با به‌کار بردن کلمات ذلت‌بار، نهضت حسینی (علیه السّلام) را سبک بشماریم.

ب) تکیه بر خواب و مکاشفه (طرح سست معارف اسلامی)
طرح سست معارف اسلامی و ورود خواب در عرصه معارف و یا ملاقات‌های دروغین که راهی برای کشف و اثبات آن‌ها وجود ندارد، باعث ترویج خرافه در فرهنگ عزاداری مردم، روگردانی از سرچشمه‌ی معارف اسلامی و آیات و روایات اسلامی می‌گردد. اعتقادی که با خواب شکل گیرد، با خواب هم از بین می‌رود و در هیچ روایتی از معارف اسلامی نیامده که اهل بیت (علیهم السّلام) کسی را با خواب و رؤیا هدایت کرده باشند. مبنا قرار گرفتن خواب و مکاشفه به‌عنوان یک مبنا و هم‌چنین ملاقات‌های دروغین در عرصه معارف اسلامی، اعتقادی سست را بنا می‌نهد که به‌راحتی زوال می‌یابد. کسانی‌که با خواب‌ها، مکاشفات و یا ادعاهای پیاپی در ملاقات با ولی‌الله الاعظم، امام زمان (علیه السّلام) سعی در جلب توجه عوام دارند، موجبات ابتذال اعتقادی و تخریب معتقدات صحیح را فراهم می‌آورند. امام صادق (علیه السّلام) در پاسخ کسی‌که سخن از بیان حکمی از احکام الهی در خواب سخن می‌گفت، فرمود: «دین خداوند عزیزتر از آن است که با خواب دیده شود.»[2] از طرفی خواب و مکاشفه برای خواب‌بیننده حجت نیست، چه رسد که برای دیگران حجت باشد.

ج) مطالب موهن
اظهار مطالب موهن و تحقیر عزاداران حسینی (علیه السّلام) چیزی جز خوار نمودن آنان نیست، که همواره از سوی اهل بیت (علیهم السّلام) محکوم بوده است؛ به‌عنوان نمونه اشعاری این‌گونه که در سال‌های اخیر بسیار شنیده شده: «هر کی می‌خواد هر چی بگه؛ من سگ کوی زینبم/ بهشت جاودان ز تو؛ کران و بی‌کران ز تو/ سلطنت جهان ز تو؛ من سگ کوی زینبم». هر چند تواضع و رابطه عاطفی خاضعانه با اهل‌بیت (علیهم السّلام) برقرار کردن و بدین شکل، محبت خود را به آن بزرگواران ابراز کردن، افتخاری است برای شیعه و مایه‌ی مباهات، امّا اهل‌بیت (علیهم السّلام)  هرگز ذلت را برای پیروانشان نپسندیده‌اند و از آنان نخواسته‌اند که خود را ذلیل و خوار نشان دهند. بنابراین شایسته نیست در مجالس اهل بیت (علیهم السّلام) اشعاری خوانده شود، که دستاویزی برای دشمنان و وهن شیعه قرار گیرد؛ به‌کار بردن کلماتی مانند «کلب الحسین»، «کلب الرقیه» و «بستن قلاده به گردن» در حین عزاداری و «عوعو کردن» در مراسم عزاداری سالار شهیدان، از مصادیق وهن شیعه و مورد سوء استفاده‌ی دشمنان دین است.

پی‌نوشت:

[1]. تاریخ طبری، طبری، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 3، ص 319.
[2]. الکافی، شیخ کلینی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ج 3، ص 482.