پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ جریان افراط‌‌‎گرایی وهابیت که بر منهج ظاهرگرایی متکی است و با عقلانیت و تأمل در باطن اعمال و نیات چندان روی خوشی ندارد، در حرکت خزنده خود، به سمت افراط، به‌پیش می‌رود و رگه‌هایی از این افراط را در بعض از فتوای رهبران این فرقه، می‌توان مشاهده نمود.
یکی از اموری که سالیان سال در بین مسلمانان، اهل سنت و شیعیان، متداول بوده است، احترام به فرزندان اهل بیت (علیهم ‌السلام) است، که در توجه و احترام و بزرگ‌‎داشت و اعطای عناوین خاص، متبلور شده است. یکی از این انواع احترام‌ها اعطای عنوان «سید» به فرزندان اهل بیت (علیهم ‌السلام) و تمایز ایشان از غیر است و به نقلی بین اهل سنت تا 200 میلیون نفر سید، که از فرزندان امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) می‌باشند.
محمد بن عبدالوهاب با نگاه ظاهربینی و تعصب مداری خاص خود، هر نوع عنوان سید بر مسلمانان را باعث شرک می‌داند، جالب این است که وی به صرف شباهت کوچکی بین این عمل با عمل مشرکین مکه، در زمان صدر اسلام، این حکم را تسری داده است. در حالی‌‎که هیچ مسلمانی با بیان عنوان سید، قصد الوهیت را نداشته و ندارد.
محمد بن عبدالوهاب می‌گوید: «وإنما يعنون بالله ما يعني المشركون في زماننا بلفظ السيد.[1] مشرکین صدر اسلام با گفتن الله آن چیزی را قصد می‌کنند، که مشرکین زمان ما با گفتن «سید» اراده می‌کنند.»
این تعبیر نشان از عمق نافهمی در اندیشه محمد بن عبدالوهاب دارد، حسن بن فرحان المالکی بعد از بیان این قول محمد بن عبدالوهاب، در تحلیل این مطلب می‌گوید: «هذا أيضاً فيه تكفير صريح للمسلمين في زمانه فالسيد يطلقها كثير من الناس في القرون المتأخرة إلى اليوم على أهل البيت، وإطلاقها ليس كفراً ولا حراماً.[2] این نیز تکفیر صریح است، که به مسلمانان عصر خود نسبت داده است، در حالی‌‎که اطلاق سید از زمان‌ها و قرن‌های گذشته، بر فرزندان و آل بیت (علیهم السلام) متداول بوده است و این عمل، نه کفر است و نه حرام.»
وی در بیانی دیگر این موضوع را تحلیل می‌کند و خود وهابیت را اهل بدعت می‌داند: «وإن كان أهل نجد أو الحجاز يطلقون السيد على الذي يتبركون به ويطلبون منه الدعاء فهذه بدعة قد تكون كبرى.[2] اگر اهل نجد و حجاز (بر فرض) از کلمه سید، مرادشان کسی است که به وی تبرک می‌کنند، از او دعاء و خواسته خود را می‌خواهند، پس این (که چنین معنایسی را ارده می‌کنند)، خود بدعت بزرگ‌تری است.»
نصیحت ما به پیروان وهابیت، تأمل مجدد در مبانی ظاهرگرایانِه و سطحی‌‎نگرانه‎‌ی فکر وهابیت است.

پی‌نوشت:

[1]. کشف الشبهات، محمد بن عبدالوهاب، ص 11، دارالهدایة، ریاض، بی‌تا.
[2]. حسن بن فرحان المالکی داعیة و لیس نبیا، ص 50، بی‌تا، بی‌نا.
[3]. همان.