شبهه: چه فرقی بین روزه‌ی مسلمانان که سختی دادن به جسم است، با رفتار مرتاضان هندی وجود دارد؟ چرا کار مرتاض مردود، و کار مسلمان مقبول باشد؟

پاسخ: روزه‌ی مسلمان با ریاضت یک مرتاض، قابل مقایسه نیست؛ زیرا این دو کنش از حیث: نیت، شکل و روش، محصول و هدف، یکسان نیستند. توضیح آن که:
1- در روزه باید هدف فقط اطاعت از دستور خدای عالم و نزدیکی به او باشد؛ اما یک مرتاض چنین مطلبی، اصلاً برایش مطرح نیست.
2- در روزه به مجرد آن‌که به جسم و یا روح ضرر وارد شود، روزه از وجوب ساقط و حتی حرام می‌شود؛ اما در ریاضت چنین نیست.
3- روزه‌دار معنویتی قدسی را در جان خود می‌یابد، که چنین معنویتی در ریاضت معلوم نیست.
4- هدف روزه‌دار به‌دست آوردن سود و بهره‌ی دنیوی نیست؛ اما یک مرتاض ممکن است، که اهداف مادی را در نظر داشته باشد.
5- روزه، کنش یک موحد برای شهود وحدت است؛ اما ریاضت ممکن است، با چنین فضایی بیگانه باشد.
6- روزه‌دار به هر شکل و کیفیتی، به خود سختی نمی‌دهد؛ اما مرتاض با جعل سختی، این کار را انجام می‌دهد.