پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از نعمت‌هایی که انسان می‌تواند از آن بهره‌مند شود، این است که دشمن انسان شخص منصفی باشد. بله درست است، دشمن انسان. چه خوب است که انسان، با کسی مواجه باشد که در دشمنی کردنش از جانب انصاف خارج نشود. مساله‎‌ای که شیعه معمولاً نسبت به مخالفانش با آن مواجه نمی‌شود. یعنی دشمنان شیعه غالباً از کسانی هستند که بویی از انصاف نبرده و در متهم کردن پیروان این مذهب به هر دستاویزی چنگ می‌زند، خواه تهمت، خواه دروغ یا...
اما یکی از شاخص‌ترین دشمنان شیعه که در دشمنی کردن گوی سبقت را از دیگران ربوده است، ابن تیمیه، شیخ الاسلام جعلی وهابیان است.[1] او حتی برای این‌که بتواند به شیعه آسیب بزند، سعی می‌کند، متعرض ائمه‌ی اهل بیت (علیهم السلام) هم بشود، و تا جایی که می‌تواند سعی می‌کند، فضائل و کرامات ایشان را انکار کند.
در میان ائمه‌ی اهل بیت (علیهم السلام) هم بیشترین تمرکز او، بر انکار فضائل حضرت علی (علیه السلام) است. به‌عنوان نمونه، او می‌گوید: پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در مورد حضرت علی (علیه السلام) و حدیث ثقلین، حدیث موالات و دیگر احادیثی که مربوط به ایشان می‌شود، در حجة الوداع، هیچ روایتی ندارد، نه صحیح و نه ضعیف.[2]
این در حالی است که در کتاب «صحیح سنن ترمذی» که نوشته‌ی البانی است، و او سعی کرده است، در این کتاب احادیث صحیح سنن ترمذی را جمع‌آوری کند، چنین آمده است که حدیث ثقلین را پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در حجة الوداع فرموده‌اند.[3]
انکار چنین مسائلی تنها یک مطلب را نشان می‌دهد و آن این است که وهابیان در عقاید خود گام به گام به دنبال ابن تیمیه‌ای می‌روند که در نقد مخالفان خود، بویی از انصاف نبرده است. پس نمی‌توان از وهابیان توقع انصاف و عدالت در نقد مخالفانشان را داشت.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه شیخ الاسلام وهابیت.
[2]. ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، ابن تیمیه، تحقیق محمد رشاد سالم، ج7، ص 317، جامعه محمد بن سعود، چاپ اول، 1406ق.
[3]. البانی، محمد ناصر الدین، صحیح السنن الترمذی، ج3، ص 542، دارالمعارف، ریاض، بی تا.