پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شرک و بت‌پرستی یکی از مظاهر فساد و چه‌بسا می‌توان گفت که بالاترین نوع آن محسوب می‌شود و شاید بتوان گفت تنها گناهی است که خداوند از آن نمی‌گذرد و مرتکب آن را، به آتش قهر خود عذاب می‌کند. شک و بت‌پرستی از گذشته تا به امروز، به اشکال و عناوین گوناگونی وجود داشته و مردم در هر عصر و دوره‌ای یک چیز را برای پرستش انتخاب می‌کردند و نیاز فطری خود که همان حس پرستش باشد را، به‌واسطه گرایش به آن مستغنی می‌کردند. گروهی بت‌های چوبین و دست‌ساز، گروهی ماه و خورشید و ستاره، گروهی آتش‌پرست و گروهی هم شاید انسان پرست! به‌طور کلی می‌توان گفت تمام این موارد و موارد دیگر در یک چیز مشترک هستند و آن پرستش غیر خدای متعال است.
مشرکان عموماً به کسانی اطلاق می‌شود، که یا به‌طور کلی خداوند یگانه را پرستش نمی‌کنند و یا این‌که هم‌عرض خداوند چیزهای دیگری را نیز مورد پرستش قرار می‌دهند. اما در این‌جا یک اختلاف اساسی میان شریک قائل شدن برای خداوند و هم‌عرض قرار دادن غیرخدا با آن وجود دارد، که گاه موجب خلط و اشتباه برای افراد کوته‌فکر می‌شود. این افراد تصور می‌کنند که شیعیان با گفتن مثلاً لفظ «یاعلی» و یا دیگر ائمه (علیهم السلام)، ایشان را نعوذ بالله، تا مقام خدایی بالا برده‌اند و توجه به ایشان را هم‌عرض توجه و عنایت به خداوند می‌دانند و حال آن‌که این اندیشه به جز یک وهم باطل، چیز دیگری نیست.
اگر این کوردلان وهابی آیات قرآن را به‌درستی می‌خواندند و با توجه به آن می‌نگریستند، آیاتی که در آن در این خصوص وارد شده را می‌دیدند و بدون این‌که سوالی را مطرح نمایند، به پاسخ آن می‌رسیدند. نمونه‌های قرآنی که در این خصوص می‌تواند شاهد مثالی برای گفتار ما باشد از این قرار است:
1. در حادثه بلاهای آسمانی و پس از این‌که بعد از نعمات الهی که خداوند به ایشان ارزانی داشت، سرانجام خداوند بر بنی‌اسرائیل عذاب نازل کرد، به پیشگاه حضرت موسی آمدند و ایشان را با لفظ «یا موسی» مورد خطاب قرار دادند، «وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَىٰ.[بقره/61] و چون گفتید: ای موسی» نمونه دیگر نیز در سوره یوسف، آیه 97 آمده که باز هم فرزندان یعقوب، برای عذرخواهی به درگاه خداوند، پدرشان حضرت یعقوب را واسطه قرار دادند و او را با لفظ «یا ابانا» خطاب کردند. «قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ.[یوسف/97] اى پدر، براى گناهان ما آمرزش خواه، كه ما خطاكار بوديم.»
حال این سوال در مقابل وهابیت مطرح است که آیا قوم موسی و یا فرزندان یعقوب، این دو پیامبر الهی را در حد و اندازه‌ی خداوند می‌دیدند و یا این‌که آن‌ها، این پیامبران را به جهت جایگاه رفیعی که در نزد پروردگارشان داشتند، واسطه برای رسیدن به مقصود خود که جلب رضایت خداوند باشد، قرار دادند؟
با این تفصیل و از آن‌جایی که قرآن یک کتاب راهنما برای بشر می‌باشد و جنبه آموزشی دارد، می‌توان نتیجه گرفت، که قر‌ن به ما نیز این آموزش را می‌دهد، تا در مواقعی که می‌خواهیم یک ارتباط خاص را با خداوند برقرار کنیم، به سراغ اوصیا و صالحین برویم و هیچ مانعی ندارد، که بخواهیم آن‌ها را با لفظ «یا...» صدا بزنیم. پس می‌شود برداشت کرد، که با توجه به کمالات امیرالمومنین (علیه السلام) قرآن ما را در به‌کار بردن لفظ «یا علی» یاری نموده است.