پایگاه جامع فرق ، ادیان و مذاهب_ دین مبین اسلام با در نظر گرفتن همه جوانب مادی و معنوی، فردی و اجتماعی، سیاسی و اقتصادی و ... توانسته است، راه نفوذ شیطان و ایادی او را برای غلبه بر اسلام و مسلمین سد کرده و آنان را ناکام بگذارد.
بنابراین از همان ابتدا تاکنون، دشمنان اسلام از این‌که بتوانند از بیرون راهی برای پیروزی بر مسلمانان بیابند، ناامید گشته و آنان را وادار نموده که به دنبال چاره‌ای کارسازتر بیفتند و آن چاره چیزی نیست، جز نابودی اسلام و شکست مسلمین به‌دست خودشان.
شیاطین به خوبی می‌دانند که نفوذ در بین مسلمین و ایجاد رخنه و شکاف بین آنان بهترین و کارسازترین حربه برای ضربه زدن به اسلام شکست‌ناپذیر می‌باشد.
شواهد تاریخی به‌خوبی نشان می‌دهد، که هر کجا زمزمه اختلاف بین مسلمین، به‌گوش رسیده، دشمنان از آن استقبال نموده و اقدام به طرفداری یکی از طرفین دعوا نموده‌اند.
نمونه بارز و مصداق عینی آن طرفداری غرب و شیطان بزرگ از جریان‌های تکفیری در حال حاضر است. حمایت از جریان‌های تکفیری برخاسته از فرقه‌های اسلامی با کافر قلمداد کردن مخالفین اعتقادی خویش، ابزار بسیار مناسبی برای تضعیف مسلمین و در نتیجه شکست آنان به‌شمار می‌رود.
پیامبر گرامی اسلام و اهل‌بیت او و به تبع آن‌ها علمای بصیر اسلام، برای جلوگیری از این نقطه ضعف مسلمین، در گفتار و عمل، با این وسوسه شیطانی به مخالفت برخاسته‌اند و راه توسعه و گسترش آنان را مسدود ساخته‌اند، به‌طوری‌که این جریان‌های تکفیری در طول تاریخ اسلام، بعد از ظهور و بروزشان در اندک زمانی منقرض گشته و از بین رفته‌اند. نمونه بارز آن جریان تکفیری خوارج بود که در زمان امیرالمومنین (علیه السلام) سرکوب شده و مسلمین با آن‌ها به شدت مخالفت کردند.
پیامبر گرامی اسلام که خطر بروز این جریان‌های انحرافی را پیش‌بینی می‌کردند و برای پیشگیری از به‌وجود آمدن آن‌ها فرمایشات فراوانی از خود به یادگار گذاشته که به چند مورد آن اشاره می‌کنیم:
حضرت علی (علیه السلام) و جابر بن عبدالله انصاری (رحمه الله علیه) از پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) نقل کرده‌اند که فرمود: «کسی را که لااله الا الله می‌گوید، به‌خاطر گناهی، تکفیر نکنید و او را به شرک متهم نسازید.»[1]
عایشه می‌گوید: «از پیامبر (صلی الله علیه و آله) شنیدم که فرمود: «هیچ‌یک از اهل قبله را به‌خاطر گناه تکفیر نکنید، اگرچه گناهان بزرگ انجام داده باشد.»[2]
و باز عبدالله بن عمر از پیامبر (صلی الله علیه و آله) نقل کرده که: «هر مسلمانی، مسلمان دیگری را به کفر متهم سازد، اگر او کافر نباشد، خود گوینده کافر است.»[3]
و روایت پایانی این‌که محمد بن اسماعیل بخاری از ابوذر نقل کرده، که از پیامبر (صلی الله علیه و آله) شنیدم: «اگر کسی فردی را به گناه یا کفر متهم کند و آن فرد اهل آن گناه و کفر نباشد، آن گناه و کفر به خود او بر می‌گردد.»[4]
همه این روایات گویای این مطلب است که جایز نیست، صرف یک‌سری احتمالات و تهمت‌ها، گروهی را خارج از دین و مشرک یا کافر قلمداد کنیم. و اگر کسی از روی جهالت و تعصب به چنین کاری دست زد و دیگران را کافر دانست، بنا بر تصریح این روایات بداند که خود کافر گشته است.

پی‌نوشت:

[1]. المعجم الکبیر، طبرانی حنبلی، دار احیاء التراث العربی، محقق عبدالمجید سلفی، چاپ دوم، 25جلدی، ج12، ص24، حدیث 12379و تفسیر القران العظیم، ابن کثیر سلفی، دار المعرفه، چاپ اول، بیروت، 4جلدی، ج1،ص552، تفسیر آیه 94 سوره نساء.
[2]. مجمع الزوائد و منبع الفوائد، هیثمی، دار الکتب العلمیه، بیروت، 1408 ه ق، ده جلدی،  ج1، ص107، کتاب الایمان، باب لایکفر احد من اهل القبله بذنب.
[3]. مسند احمد، احمد بن حنبل، دار صادر، بیروت، 6جلدی، ج2، ص23 مسند عبدالله بن عمر.
[4]. صحیح بخاری،  بخاری، دارالمعرفه، بیروت، ج4، ص57، کتاب الادب، باب ما ینهی من السباب و اللعن