پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ اصلی‌ترین مشخصه‌ی وهابیت از زمان پیدایش تاکنون، تکفیر مسلمانان بوده است،[1] که به انحاء گوناگون این مساله را مطرح ساخته‌اند و در پی این حکم به ناحق، مسائلی چون وجوب جهاد و مبارزه علیه ایشان و قتل اشخاصی که کافر خوانده می‌شدند، را مرتکب شده‌اند.
اما جالب این است که بعضاً از سوی برخی از علمای وهابی ادعاهایی صورت می‌گیرد که ما کسی را تکفیر نمی‌کنیم، نه‌تنها ما بلکه اشخاصی چون محمد بن عبدالوهاب هم مسلمانی را تکفیر نکرده است.
البته این مساله بر کسی پوشیده نیست که این ادعا بیشتر جنبه‌ی توجیه کردن اعمال ناشایست ایشان را دارد و این اشخاص با این سخنان در پی ساختن وجهه‌ای برای خود در جهان امروز هستند. این در حالی است که کنکاش اولیه در کتب اشخاصی چون محمد بن عبدالوهاب، بطلان این ادعا را ثابت می‌کند، چون در امثال کتاب «کشف الشبهات» عباراتی دارد که در آن تصریح تمام به تکفیر مسلمانان موج می‌زند.
آن‌جا که می‌گوید: «هرگاه فهميدی، چيزی را که مشرکان زمان ما نام «اعتقاد» بر آن می‌گذارند، همان شرکی است که درباره آن آيه نازل شد و پيامبر (صلّی الله عليه و آله و سلّم) با مردم بر سر آن نبرد کرد، بدان که به دو دليل، شرک مشرکان آن زمان ضعيف‌تر از شرک اهل زمان ما بود ...».[2]
این مساله تصریح به کفر مسلمانان معاصر اوست، چرا که کلمه‌ی اعتقاد از عباراتی است که در زبان و مکاتبات اهل علم یافت می‌شود، نه اشخاص عادی.
حال زمانی که شرک و کفر این اشخاص از مشرکان زمان پیامبر بیشتر باشد، دیگر می‌توان احوال سایر مسلمانان عادی را در نظر محمد بن عبدالوهاب، کشف نمود. اگر علمای مسلمان از مشرکان پایین‌تر باشند مسلمانان عادی به طریق اولی بویی از ایمان و اسلام نخواهند برد.[3]
حاصل کلام این‌که انکار پدیده‌ی شوم تکفیر از سوی وهابیان زمانی پذیرفته خواهد شد که کتب اعتقادی ایشان مملو از افکار و عقاید تکفیری نباشد و این همه صراحت در تکفیر مسلمانان در این کتاب‌ها آن‌ها را رسوا نسازد.

پی‌نوشت:

[1]. غلو محمد بن عبدالوهاب در تکفیر مسلمین.
[2]. بن عبدالوهاب، محمد، کشف الشبهات، ص39، وزارت ارشاد عربستان،1410ق.
[3]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص66، اردن: مرکز دراسات تاریخی، 2004م.