پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله ادله‌ای که وهابیان و پیشینیان ایشان، به‌خاطر آن مسلمانان را تکفیر می‌کردند، این بود که این مسلمانان به‌خاطر متوسل شدن به بزرگان و اولیاء که در قید حیات نیستند، مرتکب شرک و کفر شده و از اسلام خارجند، لذا خون و مال و آبروی ایشان هیچ حرمتی ندارد.[1]
نتیجه‌ی آن این است که می‌بینیم همه روزه تعداد بسیاری از مسلمانان به دست تکفیری‌هایی که عقایدشان را غالباً از مدارس وهابیت گرفته‌اند، به خاک و خون کشیده می‌شوند حال آن‌که باید از ایشان پرسید:
ملاک شما در این تفاوت قائل شدن بین توسل به زنده و مرده چیست؟[2] اگر بگویند ملاک ما این است که احدی از صحابه به آن عمل نکرده‌اند؛ می‌گوییم برفرض که این را بپذیریم به صرف این‌که صحابه کاری را ترک کرده‌اند دلیل بر حرمت آن نیست، چرا که خیلی از کارهایی که صحابه ترک کرده‌اند، از جمله‌ی کارهای حرام نیست. پس ترک کردن یک کار اعم از حرمت آن است. غیر از این‌که ما احادیثی داریم که انجام این توسل به پیامبر بعد از حیات ایشان را توسط صحابه اثبات می‌کند.
مثل حدیث عثمان بن حنیف که طی آن یکی از صحابه به دیگری آموزش می دهد که چگونه به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) متوسل شود.
اگر بگویند این حدیث ضعیف است، می‌گوییم اولاً که چنین نیست و ثانیاً بر فرض که این را بپذیریم این در مقابل بسیاری از احادیث ضعیفی که شما به آن استدلال می‌کنید، هیچ است.
اگر بگویند اولی این است که به خاطر شبهه و اختلاف توسل ترک شود. می‌گوییم از آن اولی‌تر این است که از تکفیر مسلمانان اجتناب کنید. اگر بگویند در این مساله به کتاب و سنت مراجعه کنیم. می‌گوییم ما هم به همین مساله معتقدیم و کتبی که در رد وهابیت نوشته شده مملو از آیات و روایاتی است که جواز مسائلی چون توسل و شفاعت و... را اثبات می‌کند.[3]
نتیجه این‌که به‌صرف ترک یک عمل از سوی صحابه نمی‌توان آن عمل را حرام دانست خصوصاً زمانی که ادله‌ی متعددی بر وقوع این عمل نیز در دست باشد.

پی‌نوشت:

[1]. آیا توسل به مرده شرک است؟
[2]. مشروعیت توسل به زنده و مرده در صحیح بخاری.
[3] مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص 57، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، ۲۰۰۴م.