پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابی‌ها، شیعیان را به خاطر توسل به انبیاء و اولیای الهی مشرک می‌دانند. به اعتقاد غلط آن‌‌ها شیعه قبر را پرستش می‌کند. اما بنابر کتب معتبر نزد وهابیون و فریقین، اگر توسل به قبر شرک باشد؛ اولین کسی که مشرک می‌باشد، صحابه و علمای اهل سنت می‌باشند.
اینک چند دسته از روایات و تواریخ معتبر را در این زمینه بیان می‌کنیم.
ابن جوزی  از بزرگترين محدثين أهل سنت می‌گوید:«زماني که از بيماری‌ام به فرياد آمدم و نتوانستم خودم را درمان کنم به قبر انسان‌های صالح پناه بردم و برای اصلاح امورم متوسل شدم. پس در اين حال لطف مولايم مرا به عزلت واداشت با آنکه آن را دوست نداشتم و قلبم بعد از نفرت به من بازگردانده شد و زشتی آن چیزی را که دوستش داشتم به من نمایاند.» [1]
«پدر فرزدق شاعر شخصيت بزرگى بود، شخصى با فرزدق مشكلى پيدا كرد براى نجات از فرزدق و تعقيب او به قبر غالب پدر فرزدق پناهنده شد. فرزدق به او پيغام داد: خواسته تو هر چه باشد من حاضرم انجام دهم و اعتراض ندارم و بدون قيد و شرط مى‌‏پذيرم.» [2]
در احوالات كميت؛ شاعر معروف (رحمه اللَّه)  در داستان مفصلى نوشته‌‏اند: «هنگامى كه هشام بن عبدالملك بر او خشم گرفت دستور قتل او را صادر كرد. كميت شاعر (رحمه اللَّه) به قبر معاويه بن هشام پناهنده شد و وقتى خبر به هشام بن عبدالملك رسيد، او را به طور موقّت عفو كرد تا از آن جا بيرون آمد.» [3]
در روايات نيز در زندگى ائمه ما (عليهم السلام آمده) كه مردم هم در دوران حيات آن بزرگواران و هم بعد از شهادتشان به قبور مطهرشان پناهنده مى‏‌شدند. امام صادق (عليه السلام) در ضمن حديثى مى‌‏فرمايد: «ما پناه كسى هستيم كه به ما پناهنده شود.» [4] امام باقر (عليه السلام) در سخن ديگرى مى‏‌فرمايد: «اى مردم! به راستى خدا اهل بيت پيامبر شما را با كرامتش شرافت بخشيد ... آنان عصمتند بر كسى به آنان پناه آورد و امانند براى كسى به آنان پناهنده شود.» [5]
نتیجه: هیچ انسان عاقلی نمی‌گوید، که توسل و پناه بردن به قبور شرک و پرستش محسوب می‌شود. شرک یعنی عبادت غیر خدا کردن و دیگری را هم ردیف خدا تصور کردن، کدام عاقل می‌گوید پناه بردن به قبور به معنای پرستش و هم ردیف کردن فرد با خدا، محسوب می‌شود.

پی‌نوشت:

[1]. «وكثر ضجيجي من مرضي، وعجزت عن طلب نفسي، فلجأت إلى قبول الصالحين، وتوسلت في صلاحي، فاجتذبني لطف مولاي بي إلى الخلوة على كراهة مني، ورد قلبي على بعد نفور مني، وأراني عيب ما كنت أوثره». ابن جوزی، صيد الخاطر، بعناية: حسن المساحي سويدان، الناشر: دار القلم - دمشق، الطبعة: الأولى، 1425هـ - 2004م ج1 ص93 ،
[2]. آیت الله میلانی، با پيشوايان هدايت‏ گر( نگرشى نو به شرح زيارت جامعه كبيره)، ناشر: الحقايق‏، مكان چاپ: قم، ج 3 ص 353، سال چاپ: 1389 ه. ش‏. «ر. ك: طبقات فحول الشعراء ابن سلام جمحى: 2/ 312»
[3]. همان. « كتاب الفتوح ( احمد بن اعثم الكوفى): 8/ 274»
[4]. علامه مجلسی، بحار الانوار، ناشر: موسسة الوفاء، مكان چاپ: بيروت‏، سال چاپ: 1404 ق‏، ج 23ص246. «هم أمن لمن التجأ إليهم وأمان لمن تمسّك بهم»
[5]. همان، ج 26ص 255.« أيّها الناس! إنّ أهل بيت نبيّكم شرّفهم اللَّه بكرامته ... وعصمة لمن لجأ إليهم وأمن لمن استجار بهم؛»