پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در کتب وهابیان موارد زیادی یافت می‌شود که به صرف یک شباهت ظاهری میان عملی که مسلمانان انجام می‌دهند یا کلامی به زبان جاری می‌کنند، با عمل و گفتار مشرکان زمان صدر اسلام، آن‌ها را تکفیر نموده و حکم به شرک و کفر نسبت به آن‌ها صادر می‌کنند.[1] و معمولا  کار خود را به آیه‌ای از آیات قرآن، آن هم به صورت تقطیع (یعنی تکه‌ای از یک آیه) مستند می‌کنند. در حالی‌که اندک تاملی در آیات دیگر، بطلان این عقیده و تشبیه را ثابت می‌کند.
امثال این موارد در کتب محمد بن عبدالوهاب بسیار به چشم می‌خورد. به عنوان مثال به پیروان خود می‌آموزد که «هر گاه [مخالف مسلک ما] بپذيرد که کفار، به ربوبيّت مطلق خدا شهادت می‌دهند و هدفشان از واسطه قرار دادن ديگران، جز برای طلب شفاعت در درگاه خدا نيست، اما برای توجيه همسان بودن عمل خود با کفار در شفيع قرار دادن ديگران بگويد: شفيع ما برخلاف شفيع کفار «اهل نماز و صلاح است»، در جوابش بگو برخی از کفار نيز از صالحان و اولياء استمداد می‌کنند.»[2]
ایشان در این عبارت تلویحاً مسلمانان را به مشرکان تشبیه می‌کند و می‌گوید: این‌ها مثل مشرکان توحید ربوبی (توحید در خالقیت) را قبول داشتند و تنها در توحید الوهی (توحید درعبادت) مشرک هستند. در حالی‌که مشرکان به گواه قرآن، نه توحید ربوبی را قبول داشتند و نه به توحید الوهی پایبند بودند.[3]
به‌علاوه اگر مشرکان در مقاطعی به پذیرش خالقیت خداوند متعال اعتراف داشتند، این تنها به‌خاطر ساکت کردن مخالفان خود بوده است، نه این‌که به واقع به این امر معتقد باشند. چون آیات قرآن به دفعات این مساله را گوشزد می‌کند که ایشان چنین اعتقادی نداشتند. مثلاً برخی از ایشان به دهر معتقد بوده و قیامت را انکار می‌کردند.
این در حالی است که مسلمانان هرگز برای غیر خدا سجده نمی‌کنند و کسی جز خدا را نمی‌پرستند، و اگر به این مساله قائلند که توسل به اولیاء و صالحان جایز است، هرگز آن‌ها را مستقل در عملکرد نمی‌دانند بلکه می‌گویند آن‌ها تنها وسیله‌ای هستند که به اذن خدا قادر به انجام کاری هستند.[4]

پی‌نوشت:

[1]. تشبیه مسلمان به کافر.
[2]. بن عبدالوهاب،محمد، کشف الشبهات، ص 24، ناشر: وزارت ارشاد عربستان، 1410ق.
[3]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص54 و 55، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، 2004م.
[4]. همان.