پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ می‌توان گفت از زمانی که مساله‌ی وحدت مسلمین مطرح شد، سوء تعابیر نسبت به این عقیده نیز در میان برخی رایج بود. بدین معنا که برخی از مخالفان مساله‌ی وحدت (اعم از شیعه و اهل سنت) نه به این دلیل که با اصل آن مخالف باشند بلکه صرفا به جهت عدم فهم درست از معنای وحدت با آن به مخالفت برخاسته‌اند. تعبیر آن‌ها چنین است که وحدت یعنی اینکه انسان دست از معتقدات خود برداشته و به اعتقادات و باورهای طرف مقابل تن دهند. لذا پیش از هر مساله‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای، در باب وحدت باید معنای صحیحی از آن ارائه گردد، که لا اقل این گروه از لیست مخالفان وحدت خارج گردند. اگر نگوییم از همان ابتدا، دست کم در قرن اخیر مبدع نظریه‌ی وحدت شیعیان و مراجع شیعه بوده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، لذا به تبیین این دیدگاه در بیان خود ایشان می‌پردازیم تا مساله بر همگان روشن گردد.
باید بدانیم زمانی که بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) به همه‌ی مسلمانان جهان توصیه می‌کنند که اختلافات را کنار بگذارند و دست برادری به یکدیگر دهند،[1] یا زمانی که می‌فرمایند کلمه‌ی لااله الا الله، باید محور وحدت مسلمانان باشد تا همه زیر این چتر به امتی واحد تبدیل شوند،[2] همچنین در آن هنگام که می‌فرمایند نه تنها پیامبر خاتم بلکه همه‌ی پیامبران از ابتدا تا انتها پیام آور دوستی و اخوت بوده‌اند. هرگز مرادشان این نبوده است که شیعیان به اعتقادات اهل سنت در آیند و یا برعکس اهل سنت به معتقدات شیعه بگروند. بلکه مراد این است که با وجود اختلافات کلامی، فقهی و... که در میان فرق مختلف اسلامی، اما این فرق نقاط مشترک و تفاهم بیشتری نسبت به نقاط اختلاف دارند، که برای مقابله با دشمنان اسلام باید بر آن متمرکز گردند. لذا ایشان هرگز مرادشان از وحدت اسلامی یکی کردن همه مذاهب نبوده و نیست. بلکه بیشتر مراد این بزرگواران که عمری را در عرصه‌ی وحدت گذرانده‌اند این است که با این کار:
اولا: قدرت جهان اسلام در مقابل دشمنان (قسم خورده‌ی آن) دو چندان می‌شود.
ثانیا: وحدت فرصتی برای تبادل افکار و آراء بین مذاهب مختلف و از بین بردن سوء تفاهم‌های بین مذاهب است.[3] قطعا بسیاری از کسانی که در بدو امر با وحدت از در مخالفت وارد می‌شوند، به جهت این سوء تعبیری است که برای ایشان رقم خورده، در حالی که با تبیین درست آن، تنها معاندانی به آن تن در نمی‌دهند که یا خواسته و یا ناخواسته بر طبل جدایی و تفرقه می‌کوبند و به بداهت معلوم است که هرچه بین امت جدایی و چند دستگی بیشتر باشد، این امت آسیب پذیر‌تر و شکننده‌تر خواهد بود.
حال خطاب به کسانی که وحدت شیعه و سنی را غیر ممکن می‌دانند،[4] باید گفت: وحدت با این معنایی که بیان شد، به ضرر چه کسی و به نفع چه کسی است؟ قضاوت با خوانندگان محترم.

پی‌نوشت‌:
[1]. موسوی خمینی، روح الله، در جستجوی راه از کلام امام: جهان اسلام، دفتر پانزدهم، تهران موسسه ی انتشارات امیرکبیر، 1362، ص 146.
[2]. موسوی خمینی، روح الله، صحیفه ی نور، تهران، موسسه ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1378، ج 17، ص 203-204.
[3]. مطهری، مرتضی، امامت و رهبری، ص 17-19، انتشارات صدرا، تهران، 1364.
[4]. زرقاوی ابو مصعب، کلمات مضیئه، ص525، شبکه البراق الاسلامیه، 1427 ق.