پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ توتم چيست؟ توتمیسم معتقد است که قبیله‌های بدوى و قبایلى که امروز نیز در آفریقا، آمریکاى شمالى و استرالیا در بَدَویَت زندگى می‌کنند، هر یک شیئى یا حیوانى (و بیشتر حیوان) را می‌پرستند. هر قبیله توتمى دارد و افراد قبیله در مراسم عبادى و رفتار، سعی دارند خود را به توتم شبيه سازند، خوردن گوشت توتم براى شخص ‍ حرام است اما برای جمع جايز است. توتم پرچم جاوید جامعه است. مسئله دیگر این است که توتم، براى افراد قبیله، منشأ زیبایی نیز هست. افراد قبیله همیشه حرکات او را در رفتار عبادى و دسته‌جمعی‌شان و شکل او را در آرایش خود، تقلید می‌کنند. يكی از مراسم آيين توتم اين است كه در يك جشن بزرگ، بعد از اجرای مقدمات، همگى براى خوردن حیوان مقدسى که در غیر این موقع، لمس آن نیز حرام است، جمع شده و از آن تناول کنند تا با آن، اتحاد و اتصال حاصل کنند.[1]
عشاء ربانى چيست؟ عشاء ربانى يكى از مراسم اعتقادى مسيحيان است. اساس اين رسم را به حضرت عيسی (علیه‌السلام) نسبت می‌دهند. در انجيل متی آمده است: «و چون ایشان غذا می‌خوردند، عیسی نان را گرفته، برکت داد و پاره کرده، به شاگردان داد و گفت، بگیرید و بخورید، این است بدن من؛ و پیاله را گرفته، شکر نمود و بدیشان داده، گفت، همه شما از این بنوشید، زیرا که این است خون من در عهد جدید که در راه بسیاری به جهت آمرزش گناهان ریخته می‌شود.»[2] عشاء ربانى همان شركت افراد در گوشت يا خون شيئى مقدس است كه قبل از مسيحيت در اروپا ميان بت‌پرستان رواج داشت. احترام و تقديس نان و شراب در دين حضرت موسى (علیه‌السلام) سابقه دارد و آن مراسم روز عيد فصح يا فطير است كه به شكرانه نجات بنی‌اسرائیل از مصر قربانى می‌کنند. حضرت عيسی (علیه‌السلام) نيز چنين داستانى دارد. در انجيل يوحنا آمده است كه: «هر كس به من ايمان آورد، حيات جاودانى يابد، من نان حيات او هستم. اين نانى است كه از آسمان آمده تا هر كس بخورد نميرد».[3]
مراسم عشاء ربانى در حال حاضر چنين است كه: بشقاب‌های تكه فطير و پیاله‌های آب انگور را در سر سفره قرار می‌دهند. كشيش دعاى مقدس را می‌خواند و سپس آن‌ها را ميان حاضران تقسيم می‌کند. مؤمن مسيحى بايد نزد كشيشان به گناهان خود اعتراف كند و مراسم ویژه‌ای را انجام دهد.[4]
آیت‌الله مكارم می‌گوید: «فرويد (دانشمند يهودی) مراسم «عشاى ربّانى» و خوردن نان و شراب مخصوص را به اين عقيده كه باعث نفوذ گوشت و خون مسيح در مسيحيان مى‌‏شود، چهره‏‌اى از توتميسم مى‏‌داند».[5]
دليل صحت اين سخن فرويد می‌تواند اين باشد كه همان‌طور كه در توتميسم گوشت قربانی را می‌خورند تا با روح مقدس توتم اتصال يابند، مسيحيان نيز سعی دارند با خوردن يك تكه نان به اين نيت كه عضوی از بدن حضرت عيسی (علیه‌السلام) است، روح خود را به آن حضرت اتصال دهند و متأسفانه بدعت‌های خطرناكی مانند همين مسئله باعث می‌شود مسيحيت چهره‌ای منفور نزد خداوند و حضرت عيسی (علیه‌السلام) پيدا كند، زيرا مسيحيت برخی افعال و اعمال خود را (مانند عشاء ربانی) از بت‌پرستان و حيوان پرستان تقليد می‌کند.

پی‌نوشت‌:
[1]. ر.ك: تاریخ و شناخت ادیان ج 2: 63-67. علی شريعتي، ناشر: سهامى انتشار، 1374، تهران.
[2]. متی 26:26- 28 و مرقس 14: 22
[3]. ر.ك: تاريخ اديان و مذاهب ج 2، مبلغی آباداني، ناشر: حر، 1376، قم
[4]. يوحنا 6/48-51
[4]. آشنايی با اديان بزرگ،ص 557، حسين توفيقي، ناشر: سمت، 1379، تهران.
[5]. پيدايش مذاهب، ص: 228، مكارم شيرازی (نرم افزار آثار آیت الله مکارم)