پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که القفاری وهابی در کتاب خود به مذهب اصیل شیعه وارد کرده‌است؛ موضوع تعطیلی حدود در عصر غیبت امام غائب شیعیان است، خلاصه کلام او این است؛ شیعه به دلیل غیبت امامشان از اجرای حدود الهی ممانعت به عمل می‌آورند، چرا که معتقدند امر حدود به امامی که به او تصریح شده واگذارشده و امام تصریح شده نزد آنان فقط دوازده تا است که آخرین آن در قرن سوم غایب شده‌است. ولی به حکم تفویضی که شیوخ شیعه برای خود قائل شدند، حق اجرای حدود منحصراً برای آنان و نه برای هیچ کس دیگری وجود دارد و زمانی که در مکانی فقهای شیعه وجود نداشته باشند، اجرای حدود تعطیل خواهد بود! و شیعه حق رجوع به محاکم سنی را نخواهد داشت![1]
در جواب این سفسطه تراشی‌های امثال القفاری می‌گوییم؛ همانطور که از قدیم گفته‌اند دروغگو کم حافظه است، در این جا هم کوس رسوایی دروغگو زده شده‌است، زیرا ادعای القفاری خود در درون خود دارای تناقض است؛ اول اینکه مدعی شده شیعه اجرای حدود را در زمان غیبت تعطیل کرده‌است و از طرفی مدعی شده که امر اجرای حدود به فقهای شیعه واگذار شده‌است! اگر اجرای حدود در شیعه در زمان غیبت تعطیل است پس چرا به گفته خود القفاری، اجرای حدود الهی به عهده فقهای شیعه قرار داده شده است؟! آیا در این سخنان او مثل بسیاری دیگر از سخنانش تناقض نیست؟!
مضحک‌تر از ادعای نخست القفاری، این ادعاست که به اعتقاد شیعیان اگر روزی در یکی از مناطق اسلامی فقیه شیعه‌ای نبود، اجرای حدود در آنجا جایز نیست! اهل سنت هم بر این باورند که کسی جز امام یا نائب او حق اجرای حدود الهی را ندارد.[2] بااین حال آیا می‌توان مدعی شد که اهل سنت معتقد به تعطیلی حدود اسلامی هستند؟! چرا که همواره در نقاط دور دست جهان اسلام ممکن است، جایی باشد که نه امام مسلمین است نه نائبش نه هیچ یک از ماموران حکومتی؛ بنابراین در چنین مناطقی حدود الهی اجرا نخواهد شد! پس اهل سنت هم معتقد به تعطیلی حدود الهی هستند! روشن است که پاسخ منفی است. بنابراین از عدم اجرای حدود در برخی مناطق، آن هم نه به دلیل فقدان قانون، بلکه به دلیل فقدان ابزار اجرای قانون، نمی‌توان اعتقاد به تعطیلی حدود را استنباط کرد. مضاف بر اینکه حاکم شرع وظیفه ندارد در کوچه به دنبال بزهکاران بگردد و حدود الهی را بر آنان اجرا کند بلکه موظف است اگر برایش جرمی ثابت شد، حد متناسب با آن را اجرا کند. بنابراین اگر در منطقه‌ای که خالی از فقهاست، جرمی اتفاق بیفتد، فقها در مورد اجرای حد آن هیچ وظیفه‌ای ندارند؛ چرا که نه از تحقق جرم خبر دارند و نه بر اجرای حد آن قدرت دارند.
پس روشن شد که همچنان که فقهای اهل سنت معتقدند هیچ کس خودسرانه حق اجرای حدود الهی را ندارد و این حق منحصراً در اختیار امام یا نائب اوست، شیعه نیز بر این باور است که حق اجرای حدود شرعی تنها در اختیار امام معصوم یا نائب اوست که در عصر غیبت به عهده فقهای شیعه است. البته ما و اهل سنت در مصادیق کسانی‌که اجرای حدود الهی را به عهده دارند با هم اختلاف نظر داریم و همانطور که آنان اجرای حکم توسط امامان اهل بیت(علیهم السلام) و فقهای شیعه را مجاز نمی‌دادند ما هم اجرای حدود الهی توسط امامان اربعه اهل سنت و نوابشان را جایز نمی‌دانیم، ولی این به معنای تعطیلی حدود الهی در شیعه یا سنی نیست.[3]
بنابراین آنچه بین شیعه و سنی مشترک است این است؛ که اجرای حدود الهی خودسرانه نیست و نیاز به امام یا نائبش دارد. البته از القفاری و همفکرانش هم داشتن عقیده‌ای خلاف این بعید نیست زیرا وهابیون به صدور احکام خودسرانه، اجرای حدود الهی به شکل خود سرانه شهره‌اند، که نمونه‌هایش را امروزه در اقصی نقاط دنیا توسط تکفیری‌هایی چون داعش، النصره، جیش العدل، القاعده و... می‌بینیم.

پی‌نوشت:

[1]. اصول مذاهب شیعه، القفاری، انتشارات دارالرضا، ص1079
[2]. المجموع، نووی، بیروت، دارالفکر، ج20، ص34؛ الشرح الکبیر، ابن قدامه، بیروت، دارالکتاب العربی، ج10، ص121؛ کشاف القناع، منصور بن یوسف بهوتی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ج6، ص100
[3]. دلیل روشن، دکتر نصرالله آیتی، قم، آینده روشن، 1393، ص441