پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله افتخارات هرکس می‌تواند قرب به سوی پروردگار و پیامبران الهی باشد. چرا که به دست آوردن رضای الهی و محبوبیت در قلب پیامبر زمان، موجبات فلاح و رستگاری برای شخص را فراهم آورده و آینده روشنی را برای او ترسیم می‌نماید. خداوند در موارد متعدد از امیر مومنان علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) به عنوان یک چهره محبوب یاد کرده که فعل و عمل او مورد رضایت پروردگار بوده و خداوند از ایشان راضی و خشنود است. برای این منظور می‌توان به آیه  55 از سوره مبارکه مائده اشاره کرد که در آن خداوند از فضل و بخشش کسی که در رکوع نیاز یک سائل و درمانده را برآورده کرده است به شایستگی نام برده و آن را برای همیشه تاریخ در کتاب آسمانی خویش جاودانه ساخت: «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّـهُ وَرَ‌سُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَ‌اكِعُونَ [مائده/55] ولّی شما تنها خدا و پیامبر اوست و کسانی که ایمان آورده‌اند: همان کسانی که نماز بر پا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند».

کسانی که از روی عداوت و دشمنی نمی‌توانند تفضّلات خداوند به امیرالمومنین (علیه السلام) را ببینند، و هم‌چنین کسانی که به ناحق، خلافت را از ایشان غصب نمودند، پیوسته در فکر و اندیشه آن هستند که ایراداتی را بر ایشان وارد نمایند و یا به مناسبتی، فضیلتی را برای اربابان خود بیان کنند. از این رو ما در این مقاله به ذکر دو مورد از فضائل امام علی (علیه السلام) اشاره می‌کنیم تا به مقام و منزلت ایشان در پیشگاه خداوند و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بیشتر آگاهی یابیم.

در دوران صدر اسلام و پس از هجرت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، اولین حرکت اسلامی که در شهر مدینه صورت گرفت، ساخت مسجدی در ابتدای این شهر بود که به نام «مسجد قبا» هم اکنون نیز میعادگاه موحّدان و مسلمانان است. امّا پس از آن نیز در داخل شهر مکّه مسجدی بنا گردید که در مجاورت خانه رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بود و ایشان به صورت غالب، نمازهای یومیه خود را در آن اقامه می‌کردند. از آن‌جایی که اصحاب و یاران (مهاجرین و انصار) بالطبع دوست داشتند در کنار پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در هسته‌ی مرکزی حکومت نوپای اسلامی باشند، شروع با ساخت خانه در مجاورت مسجد نمودند و از درون خانه‌ی خود دری را نیز به درون مسجد باز کردند تا در اوقات نماز راحت‌تر به درون مسجد بیایند و نماز خود را به جماعت بخوانند. این روش تا سالیانی ادامه داشت و تقریبا تمام کسانی که منزلشان در مجاورت مسجد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بود همه حداقل یک درب منزلشان به داخل مسجد باز می‌شد. پس از گذشت مدت زمانی، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دستور دادند تا تمامی درب‌های منازلی که به داخل مسجد باز می‌شود، به جز درب خانه امیرالمومنین (علیه السلام) بسته شود. طبیعی بود که این دستور بر اکثر صحابه گران آمد به جوری که لب به اعتراض گشودند و علت را جویا شدند. پیامبر (صلی اله علیه و آله و سلم) فرمودند: به خدا سوگند من از جانب خودم این کار را نکرده، بلکه فرمان، از سوی خدوند صادر شده است. این مطلب در روایت زید بن ارقم آمده است: «گروهی از صحابه درهایی به مسجد گشوده بودند، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دستور داد همه‌ی آن‌ها جز درب خانه علی (علیه السلام) بسته شود. راوی گوید: میان مردم در این باره سخن رد و بدل می‌شد که به همین مناسبت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خطبه‌ای خواند و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: از سوی خدا به من امر شده تا همه‌ی درها را به سوی مسجد ببندم جز درب خانه علی (علیه السلام) را.

گویا برخی از شما در این باره سخن گفته‌اید در حالی که به خدا سوگند من کاری از پیش خود انجام نداده و هر چه هست امر خداوند است که من از آن پیروی می‌کنم. [1] این رخداد را می‌توان نمونه‌ای از تفضّل خداوند نسبت به علی بن ابی‌طالب دانست که در وضوحی آشکار و در مقابل دیده‌گان همه‌ی اصحاب و یاران، با فرمانی که تعجب و اعتراض اکثریت صحابه را به دنبال داشت، عنایت خاص و ویژه خود را نسبت به ایشان بروز داد. البته نمونه‌های دیگری نیز مانند رخداد غدیر و وحی خداوند در این خصوص را نیز بر شمرد که برای اطلاع بیشتر می‌توان به کتب دیگر از قبیل پاسخ به شبهات غدیر مراجعه نمود.[2]

پی‌نوشت:

[1]. احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل الشیبانی، موسسه قرطبه، مصر، ج4، ص369، ح 19306
[2]. سید مجتبی عصیری، پاسخ به شبهات غدیر، ناشر: طوبای محبت، قم، 1393.