پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با تدبر و تحقیق در تاریخ، ویژگی شخصیتی پدر و مادر معاویه روشن می‌شود، که چنین فرزندی الحق و الانصاف از چنین والدین است. پدر وی یعنی ابوسفیان نیز الگوی اخلاق و بخشش بود! به گونه‌ای که گاهی آنچنان تحت تأثیر آواز و غنای آوازه‌خوان قرار می‌گرفت که لباس‌های خود را یک یک از بدن در آورده و به عنوان هدیه تقدیم او می‌کرد و خودش لخت مادر‌زاد در جلوی او و جمعیت قرار می‌گرفت. در ایثار و بخشش او همین بس که گاهی زن بدکاره‌ای را بدوش کشیده و عاص بن وائل (یکی از پدران عمرو بن عاص) را دعوت می‌کرد و با هم دست به فحشا می‌زدند.[1]
مادر بزرگوار معاويه، هند نیز اشتغالات زيادی داشته و بايد پاسخگوی شوهران متعدد و مشتريان بسياری باشد و يا پرچم[2] را از پشت‌بام خانه‌اش بردارد. هنگامی که مسافر بن ابی‌عمرو، شیفته‌ی هند گردید و با او زنا کرد و باردار شد و این جریان سر زبان‌ها افتاد، از ترس پدر هند ـ ‌عتبه‌ ـ به شهر حیره گریخت و به سلطان آنجا به نام عمرو ‌بن هند پناه برد، پدر هند، ابوسفیان را طلبید و به او وعده مقادیر کلانی از ثروت و اموال داد به شرط اینکه با هند ازدواج کند، او هم پذیرفت و معاویه سه ماه پس از ازدواج او با هند به دنیا آمد.[3] کسانی که اکثر حمل را هفت سال[4] می‌دانند، باید اقل حمل را سه ماه بدانند تا خدای نخواسته حضرت معاویه جزء اولاد زنا شمرده نشود.
به گفته ابن‌حجر عسقلانی شافعی، سوابق هند قبل از اسلام و همچنين در جنگ احد در پی آن رفتاری که با پیکر پاک حمزه‌ی سيدالشهدا(علیهالسلام) داشت، مشهور است.[5] ابن عبدالبر قرطبی مالکی مي‌گوید: «پس از شهادت حمزه، هند به پيکر آن شهيد حمله‌ور و بدن او را مثله کرده و شکم او را دريد و جگر حمزه را درآورده، کباب کرد و خورد».[6] هند در این جنگ بدن شهدا را قطعه قطعه کرد و گوش و بینی و لب‌هایشان را برید و از آن گردن‌بند و خلخال درست کرد و به گردن و پا انداخت و به عنوان تقدیر و تشکر از کار وحشی قاتل حمزه، گردن‌بند و گوشواره خود و کنیزان خود را به او تقدیم کرد.[7]
پيامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) پس از فتح مکه، مردم را به پذيرش اسلام فراخواند و با آنان شرط کرد که بچه‌هايشان را نکشند، هند با جسارت تمام به پيامبر (صلّی الله علیه و آله و سلم) گفت: «تو بودی که بچه‌های ما را کشتی».[8]

پی‌نوشت:

[1]. شرح نهج‏ البلاغة، ابن أبي الحديد، دارإحياء الكتب العربية، عيسى البابي الحلبي و شركاه، 1378: ج18، ص130.
[2]. الخزائن، نراقی، ص569، عن محمد بن السائب کلبی؛ لسان العرب، ابن منظور، جمال الدین محمد بن مکرم، أدب الحوزة، قم، 1405: ج12، ص439 و تاج العروس من جواهر القاموس، زبيدي، محب‌الدین سیدمحمدمرتضی‌ حسینی، دارالفكر، بيروت، 1414: ج9، ص4.
[3]. ربیع الأبرار، زمخشري، مؤسسة الأعلمي، بيروت‏، بی‌تا: ج3، ص549؛ الأغانی، أبو‌الفرج الإصفهاني، علی بن حسین بن محمد، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، 1420: ج9، ص43 و 530؛ العقد الفرید، ابن عبدالبر، أندلسي، دارالكتاب العربي، بيروت، لبنان: ج6، ص86 و تذكرة الخواص من الامة بذکر خصائص الأئمة، ابن الجوزي، یوسف بن قزغلی بغدادی، المجمع العالمی لأهل البیت، قم، 1426: ج3، ص33، مسافر بن ابی عمرو.
[4]. المغنی، ابن قدامه مقدسی، عبدالله بن احمد، عالم الکتب، بیروت، لبنان، ج7، ص477.
[5]. الإصابة فی تمییز الصحابة، ابن‌حجرعسقلاني، چاپ اول، دارالكتب العلمية، بيروت، 1415: ج8، ص346، رقم11860، هند بنت عتبة.
[6]. الإستیعاب، ابن عبد البر، یوسف بن عبدالبرنمری، دارالفکر، بیروت، 1423، ج2، ص572، رقم3524، هند بنت عتبة.
[7]. السیرة النبویه، ابن هشام، عبدالملک بن هشام، دارالفکر، بیروت، 1423، ج3، ص43.
[8]. الإصابة فی تمییز الصحابة، ابن‌حجرعسقلاني، چاپ اول، دارالكتب العلمية، بيروت، 1415، ج2، ص424.