پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ طبق اناجیل کنونی، قیامت باید در همان قرن اول میلادی برپا می‌شد: «پسر انسان‌ خواهد آمد در جلال‌ پدر خویش‌ به‌ اتفاق‌ ملائکه‌ خود و در آن‌ وقت‌ هر کسی‌ را موافق‌ اعمالش‌ جزا خواهد داد. هرآینه‌ به‌ شما می‌گویم‌ که‌ بعضی‌ در اینجا حاضرند که‌ تا پسر انسان‌ را نبینند که‌ در ملکوت‌ خود می‌آید، ذائقه‌ موت‌ را نخواهند چشید».[1] این قیامت به هر معنایی که مسیحیان برای آن دست و پا کنند، نه تنها در همان زمان بلکه هنوز بعد از گذشت دو هزار سال اتفاق نیفتاده و مسیح را به صورت یک پادشاه دیده نشده است.
این پیشگویی اشتباه، در اناجیل کنونی به کرات دیده می‌شود. در انجیل متی، مرقس و لوقا نیز چنین مضامینی آمده است:
«فوراً بعد از مصیبت‌ آن‌ ایام، آفتاب‌ تاریک‌ گردد و ماه‌ نور خود را ندهد و ستارگان‌ از آسمان‌ فرو ریزند و قوت‌های‌ افلاک‌ متزلزل‌ گردد. آنگاه‌ علامت‌ پسر انسان‌ در آسمان‌ پدید گردد و در آن‌ وقت، جمیع‌ طوایف‌ زمین‌ سینه‌زنی‌ کنند و پسر انسان‌ را بینند که‌ بر ابرهای‌ آسمان، با قوّت‌ و جلال‌ عظیم‌ می‌آید؛ و فرشتگان‌ خود را با صور بلند آواز فرستاده، برگزیدگان‌ او را از بادهای‌ اربعه‌ از کران‌ تا بکران‌ فلک‌ فراهم‌ خواهند آورد. پس‌ از درخت‌ انجیر مثلش‌ را فرا گیرید که‌ چون‌ شاخه‌اش‌ نازک‌ شده، برگ‌ها می‌آورد، می‌فهمید که‌ تابستان‌ نزدیک‌ است. همچنین‌ شما نیز چون‌ این‌ همه‌ را بینید، بفهمید که‌ نزدیک‌ بلکه‌ بر در است. هرآینه‌ به‌ شما می‌گویم‌ تا این‌ همه‌ واقع‌ نشود، این‌ طایفه‌ نخواهد گذشت[2]».
اگر ما قائل به صحت این اناجیل شویم، باید العیاذ بالله به حضرت عیسی (علیه السلام) تهمت اشتباه و دروغ بزنیم اما اگر بدانیم که این کتاب‌ها بعداً‌ عده‌ای از حواریون نوشته‌اند و در طول تاریخ دچار دگرگونی‌هایی شده است، ساحت مقدس نبی خدا حضرت عیسی (علیه السلام) از این تهمت مبرا می‌شود.

پی‌نوشت:

[1] . انجیل متی 16: 27-28.
[2] . انجیل متی 24: 29-34؛‌ انجیل مرقس 13: 24-30؛ انجیل لوقا 21: 25-33.