پایگاه جامع فرق، ادیان و مذهب_ وهابیت بر این عقیده‌اند که هر کسی دست بر روی قبر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه اطهار (علیهم السلام) و قبور اولیای الهی و حتی پرده خانه کعبه و دیوار کعبه یا قبر هر کس دیگری بکشد، این یک نوع بدعت و شرک ورزیدن به خداوند تبارک و تعالی است، و قائلند هر کسی این چنین عملی را مرتکب شود، جان و مال و آبرویش در امان نیست. آن‎ها این نوع شرک را بدتر از شرک زمان جاهلیت می‌دانند. چون مشرکان زمان جاهلیت در حال سختی بت‌ها را می‌خواندند و عبادت می‌کردند، اما این‌ها چه در گرفتاری و چه در راحتی همواره به اولیاء و قبور متوسل می‌شوند و پرستش می‌کنند![1]

حال سوال این‌جاست که آيا مسّ قبر شريف پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و تبرّك به آن و برداشتن از تربت شريف آن حضرت و ائمه (علیهم السلام) مشروع است ؟ و آيا در منابع معتبر اهل سنّت نقل شده است كه كسى از صحابه و تابعين دست به چنين كارى زده باشند؟ در این مسئله چند قول است:

- قول به حرمت: ابن عثیمین می‎گوید: «برخی از زائرین دست به محراب و منبر و دیوار مسجد می‎کشند، که تمام اینها بدعت است.»

- قول به عدم استحباب: نووی می‎گوید: «به خاطر این‎که استلام دو رکن شامی کعبه مستحب نیست، چون سنت نبوده است، با این‌که استلام دو رکن دیگر آن مستحب است. با این وصف، مس قبور به طریق اولی مستحب نمی‎باشد.»

- قول به کراهت: محمد ابن شربینی می‎گوید: «و یکره مسحه بالید و تقبیله» یعنی مسح قبر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) با دست و بوسیدن آن کراهت دارد.

- قول به جواز و استحباب: خطیب بن حمله می‎گوید: «ابن عمر همواره دست راستش را روی قبر شریف پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) می‎گذاشت و بلال دو طرف صورتش را بر آن می‌گذاشت. او سپس می‎گوید: «شکی نیست در این‌که شدت محبت بر جواز این کار حمل می‎شود و مقصود از این‌کارها صرفا احترام و تعظیم کردن است و مراتب مردم به اختلاف درجاتشات متفاوت است، همان‎طوری که در زمان حیات حضرت، مردم چنین بودند، بعضی از آنها وقتی پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را می‌دیدند، نمی‎توانستندخویشتنداری کنند و چه بسا خود را به حضرت می‎چسپاندند و بعضی شکیبایی می‎کردند و عقب‎تر می‎ایستادند، همه این‌ها خیر و نیکی است.»[2] و اکنون به چند تن از صحابه بزرگوار که چنین عملی را انجام داده اند اشاره می‌شود.
- فاطمة الزهرا (سلام الله علیها) از تربت قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برداشت و بر چشمانش گذاشت و چند بيت شعر سرود.[3]
- ابو ايوب انصارى صورت خود را روى قبر شريف پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گذاشت.[4]
- بلال حبشى خود را روى قبر شريف پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) انداخت و صورت خود را به قبر مى‌ساييد؛ «فَجَعَلَ يَبْكي عِندَهُ وَ يُمَرِّغُ عَلَيهِ.[5] در حاليكه گريه می‌كرد صورت خود را بر قبر حضرت ماليد.»
- عبداللّه بن عمر دست خود را روى قبر شريف مى‌گذاشت .[6]
- ابن منكدر -تابعى- صورت خود را روى قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مى‌گذاشت و می‌گفت: «هر زمان مشكل و يا فراموشى و لكنت زبان برايم پيش مى‌آيد، از قبر پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شفاء و يارى مى‌طلبم.[7]
- عبدالله پسر احمد بن حنبل مي گويد: از پدرم پرسيدم: «مسّ منبر رسول الله و تبرك يا مسّ آن و بوسيدن و يا مسّ و متبرك شدن به قبر شريف و يا بوسيدن آن به قصد ثواب چه حكمی دارد؟ پدرم گفت: هيچ اشكالی ندارد».[8]

پی‌نوشت:

[1]. توضیحات علی کشف الشبهات، محمدبن عبدالوهاب، چاپخانه نشر و توزیع, ص 7-8 و 17-16
[2]. سلفی گری (وهابیت) و پاسخ به شبهات،‌ علی اصغر رضوانی، ناشر انتشارات مسجد مقدس جمکران، قم، ص563-568
[3]. تاريخ الخميس، حسين ديار بكري، ، ج۲ص۱۷۳ / ارشاد السارى، ج3، ص352.
[4]. مستدرك حاكم، ج 4، ص 560، وفاء الوفا، ج4، ص1404.
[5]. ابن اثیر، اسدالغابة فی معرفة الصحابة، دارالکتاب العربی، بیروت، بی­تا، بی­جا، ج1، ص28 ، سير اعلام النبلاء، ج 1، ص358 ؛ اسدالغابه، ج1، ص208.
[6]. شرح الشفاء، ج2، ص1994
[7]. سير اعلام النبلاء، ج 3، ص 213.
[8]. سمهودي، وفاء الوفاء ج ۴، ص ۲۱۷