پایگاه جامع فرق،‌ ادیان و مذاهب_ وهابیت برای اثبات ادعای تمسک شیعه به غیر قرآن و سنت،‌ گاهی بحث نجوای خداوند و امیرالمؤمنین (علیه السلام) را مطرح می‎کنند،‌ تا اثبات کنند که شیعه مدعی است به امامانشان وحی می‌شده و جبرئیل احكام، علوم و معارف اسلامی را بر آنها نازل می‌نموده است. در پاسخ به این شبهه توجه به نکاتی ضروری است:

- قطعا این مناجات‎ها و دریافت‎های علوم مختلف از خداوند و ملائکه، به معنای عدم نیاز شیعه به وحی و سنت نبوی نیست، چرا که نه خود ائمه (علیهم السلام) که این مقامات و علوم را داشته‎اند، چنین ادعایی نموده‌اند و نه شیعیان راستینشان. بلکه اگر کسی ادعای نبوّت ایشان را نموده است، از طرف ایشان به عنوان غالی مطرح شده و منفور و مورد لعنت قرار گرفته است.

- این‌گونه نیست كه هر سخن گفتن و نجوایی از سوی ملكی از ملائک خداوند سبحان با یكی از اولیای الاهی و یا بندگان محبوب او را وحی نامید زیرا به گزارش اهل سنت، این امر برای تعداد زیادی از صحابه نیز بوده است.

- سخن گفتن خداوند با امیر المؤمنین (علیه السّلام) حقیقت غیر قابل انكاری است كه روایات شیعه [1] و سنّی، بیان نموده و علما و محدثانشان، به طُرُق رجالی متعدد آن را نقل نموده‌اند. برای نمونه، ترمذی در سنن خویش روایت كرده است: «حدثنا علی بن المنذر الكوفی، أخبرنا محمد بن فضیل، عن الأجلح، عن أبی الزبیر، عن جابر، قال: دعا رسول الله صلی الله علیه وسلّم علیاً یوم الطائف فانتجاه، فقال الناس: لقد طال نجواه مع ابن عمه، فقال رسول: ما انتجیته ولكن الله انتجاه.[2] علی بن منذر كوفی برای ما حدیث نموده است كه محمد بن فضیل از اجلح از ابوزبیر از جابر روایت كرده است: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در روز طائف علی (علیه السلام‌) را صدا نمود و با او نجوا نمود. مردم گفتند: نجوای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با پسر عمویش طولانی شد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: من با او نجوا ننمودم؛ بلكه خداوند سبحان با او نجوا نمود.»

همچنین ابن ابوعاصم در كتاب "السنة" آورده است: «حدثنا وهبان بن بقیة، ثنا خالد، عن الأجلح، عن أبی الزبیر، عن جابر قال: انتجى النبی (صلّی الله علیه وسلم) علی ابن أبی طالب، فقال الناس: یا رسول الله، لقد طالت مناجاتك لعلی، قال: ما انتجیته ولكن الله انتجاه.[3] وهبان بن بقیة از خالد از اجلح از ابوزبیر از جابر برای ما روایت كرد: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با علی ابن ابی طالب نجوا نمود. مردم گفتند: ای رسول خدا! نجوای تو با علی طولانی گردید. حضرت فرمود: من با او نجوا ننمودم؛ بلكه خداوند سبحان با او نجوا نمود.» همچنین خطیب بغدادی در تاریخ خود[4]، ابویعلى در مسند خود[5]، طبرانی در جامع الكبیر[6]، ابن عساكر در تاریخ دمشق از جابر با چهار طریق از سالم بن ابوحفصه از عمار ذهبی و اعمش و ابراهیم بن حماد[7] و ابن مغازلی در مناقب خود از طریق جابر بن عبد الله انصاری و سعد بن ابی وقاص[8] و دیگر علما و حافظان حدیث اهل سنت این روایت را نقل كرده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. مجلسى، بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار: ج‏39، ص151، بیروت: دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403 ه.ق.
[2]. الترمذی، سنن الترمذی: ج5 ص303، بیروت: دار الفكر.
[3]. عمرو بن أبی عاصم، السنة: ص584، بیروت: المكتب الإسلامی، الطبعة الثالثة، 1413 ه.ق.
[4]. الخطیب البغدادی، تاریخ بغداد: ج3 ص414، بیروت: دار الكتب العلمیة.
[5]. أبو یعلى الموصلی، مسند أبی یعلى: ج4 ص118-119، دار المأمون للتراث.
[6]. الطبرانی، المعجم الكبیر: ج2 ص186، بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
[7]. ابن عساكر، تاریخ مدینة دمشق: ج42 ص315-317، بیروت: دار الفكر.
[8]. ابن المغازلي، المناقب: ص144 ص340، بيروت: دار الأضواء.