پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی یعقوبی از موضوعات و مقولات دینی تفسیرهای جدیدی ارائه می‌کند و با استفاده از خلأهای اعتقادی و معرفتی به ترویج عقاید و برداشت‌های خود از دین اقدام می‌نماید. او حداکثر استفاده را برای تقلیل جایگاه روحانیان و فقها در بیان مسائل شرعی انجام می‌دهد. وی معتقد است کسی غیر از خودش جایگاه واقعی فقه را در نظام معارف اسلامی نمی‌داند و در موارد بسیاری صریحاً به علمای شیعه حمله نموده و آن‌ها را به قصور در فهم معارف دین متهم می‌کند. گاه نیز تحدی نموده و آن‌ها را به مبارزه و محاجه می‌طلبد و یکی از اهداف خود از ذکر این سخنان را بیدار کردن علمای شیعه از خواب غفلت و نشان دادن راه به آن‌ها معرفی می‌کند. وی می‌گوید: «آقایان علما و ای خوبانی که اواخر دوران شماست و شماها عموماً توسط ملائکة الله به سوی مسلخ برده می‌شوید، من چقدر به شماها گفتم!؟ چرا گوش نمی‌دهید؟ مگر من دشمن شما هستم؟»[1]

وی همچنین گاهی به برخی از انبیاء الهی توهین می‌کند. بر اساس آیه قرآن که خداوند می‌فرماید: «آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ کُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ وَمَلآئِکَتِهِ وَکُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لاَ نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ...[بقره/ ۲۸۵] پیامبر خدا بدان چه از جانب پروردگارش بر او نازل شده است ایمان آورده است، و مؤمنان همگی به خدا و فرشتگان و کتاب‌ها و فرستادگانش ایمان آورده‌اند و گفتند: میان هیچ یک از فرستادگانش فرق نمی‌گذاریم». مسلمانان بین پیامبران الهی فرق نگذاشته و به همه ایشان و کتاب‌هایشان ایمان‌دارند و احترام همه پیامبران را امری لازم می‌دانند؛ اما یعقوبی بی‌پروا حضرت موسی (علیه السلام) را با لحنی توهین آمیز مورد خطاب قرار داده و می‌گوید: «موسی جان! شما اگر توان داری برو این شارون (را) که به اسم شما جنایت می‌کند جمع و جورش کن. من یواش‌یواش دارم عصبانی می‌شوم‌ها. جناب موسی! نگذار من عصبانی بشوم. آقای موسی ای بزرگ قوم یهود! یا این یهودی‌ها را سر جای‌شان بنشان و گرنه اگر بنده عصبانی بشوم ممکن است دست به یک کار[ی] بزنم... به هر حال نگذارید من عصبانی بشوم این را جلوی شما عرض کردیم، شما شاهد باشید، من به شما گفتم: کجاست؟ نمی‌دانم. سال‌هاست از دنیا رفته و در آسمان‌های برزخی سیر و کیف می‌کند. نمی‌داند این افراد به اسم او چه کار می‌کنند، شاید هم می‌داند. به هر حال پس فردا شما شاهد باشید، نگویید من خبر نداشتم».[2]

لازم به ذکر است که مسئله اهانت به اولیاء، پیامبران الهی، علماء و مقدسات اسلام امری تازه و جدید نیست؛ اما کار پیروان یعقوبی جای تعجب دارد که سخنان ضعیف و بی بنیاد وی را قبول و چشم و گوش بسته پیرو وی شده‌اند.[3]

پاورقی و منابع:

[1]. چهل شب با کاروان حسینی، ص 122.
[2]. نظام عالم، جلسه 2، پیاده شده از نوار.
[3]. نقل از کتاب بی‌راهه، نوشته سعید صدری، ص ۱۱.