سید باب در کتاب احسن القصص چند سوره ی آن راہ (96-102) مخصوص قتال و محاربه ی با مخالفین نازل کرده و پیروان خود را با نهایت تصمیم و عزم امر به کشتن و قتال می نماید.

در سوره 96 که به نام قتال نامیده است می گوید: ان الله قد کتب علیکم القتال فی سبیل هذا الذکر الاعظم بالحق علی الامر و قد کان الامر فی ام الکتاب عظیما ... یا قرة العین حرض المومنین علی القتال بین ایدینا فان الله قد ضمن لهم الجنة- خداوند نوشته است برای شما قتال را در راه این ذکر اعظم (سید باب) بحق و روی امر و فوق امر و امر در کتاب بزرگ است.

و در سوره 99 می گوید: اقتلوا المشرکین حیث وجدتموهم الا عند المسجد الحرام و حرم ائمتکم الحق- بکشید مشرکین را در هر جائی که پیدا کردید مگر در نزدیکی مسجدالحرام (چون موقع نوشتن این کتاب روی قوانین اسلام رفتار می کرد) و در نزدیکی حرم های حضرات ائمه علیهم السلام.

و در سوره 102 می گوید: یا قرة العین اذا جاء الامر من عندی فادعوا الناس الی القتال فان الله قد اخزن لیومک رجالا کالجبال فی القوة- ای قرة العین زمانی که از جانب من امر قتال صادر شد پس دعوت کن مردم را به سوی قتال و متوجه باش که خداوند برای این ایام رجالی را که مانند کوه ها قوی هستند ذخیره نموده است.

و در سوره 97 می گوید: یا ایها الحبیب حرض المومنین علی القتال ان یکن منکم عشر رجال صابرون یغلبوا باذن الله الفا... یا معشر المومنین فاسخروا البلاد و اهلها لدین الله الخالص و لا تقبلوا من الکفار جزیة- ای حبیب من (قرة العین) تحریص کن مومنین را بر قتال اگر از شما ده نفر صابر شد به اذن خدا به هزار نفر غلبه می کنند... و ای جماعت مومن مسخر کنید بلاد را و اهالی شهرها را برای دین خالص خدا و از کفار جزیه نپذیرید.

آری این احکام روی دعوی مهدویت و بابیت بوده است و می خواسته است آن علائم (غلبه و قتال حضرت قائم منتظر که در روایات شریفه وارد شده است) و پیشگوئی هائی را که درباره حضرت حجة علیه السلام گفته شده است، بخودش منطبق نماید ولی غفلت داشته است که اگر حضرت قائم علیه السلام چنین تشدیدی نسبت به مخالفین بنماید، پس از اتمام حجت و تعیین راه حق و روشن کردن حقیقت است، نه مانند باب که تنها دعوی باشد آنهم دعوی های متناقض. [1]

پی نوشت:

1- محاکمه و بررسی باب و بهاء جلد 2 صفحه 140 و 141