پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از دیگر شبهاتی که پیروان وهابیت در مبحث اولیاء الهی به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد ساخت بنا، بر روی قبور جایز نیست.

پاسخ:

یکی از منبع احکام قرآن است و قرآن دلالت بر جواز بنای بر قبر دارد زیرا خداوند در قرآن در ماجرای اصحاب کهف می‌گوید: وقتی اصحاب کهف پس از بیداری از خواب دوباره مردند حاکمان و علمای عصر با هم اختلاف نمودند. برخی گفتند برای احترام به این افراد صالح روی قبور آنها یک ساختمان بسازیم « فقالوا ابنوا علیهم بنیانا ربّهم أعلم بهم قال الّذین غلبوا علی امرهم لنتّخذنّ علیهم مسجدا ».[ کهف / 21 ] « گروهی می‌گفتند بنائی بر آن بسازید پرودگارشان از وضع آنها آگاه‌تر است ». ولی آنها که از رازشان آگاهی یافتند و آن را دلیلی بر رستاخیز دیدند گفتند ما مسجدی در کنار مدفن آنها می‌سازیم تا خاطره آنها فراموش نشود.

از طرفی تاریخ گواهی می‌دهد که ساخت و حفظ بنا بر روی اولیا و انبیا یک سنت دیرینه انسانی بوده، و قبل از طلوع ستارۀ اسلام، قبور انبیای بنی اسرائیل و غیره همگی دارای بنا بوده است، و روزی که مسلمانان این مناطق را در فلسطین و اردن و شام فتح کردند، در حفظ و صیانت آنها کوشیدند و تا به امروز به همان حالت باقی مانده است. مسلمانان نه تنها خدشه‌ای بر این بناها وارد نکردند، بلکه در تعمیر و نوسازی آنها و گماردن افرادی برای خدمت و حفاظت، اهتمام ورزیدند.

حفظ آثار، حفظ اصالت‌ها است؛ خصوصا آثار پیامبر گرامی ( صلی الله علیه و آله و سلم )، مانند مدفن وی و قبر همسران و فرزندان و صحابه و یاران او، و خانه‌هایی که در آنجا زندگی کرده و مساجدی که در آنها نماز گزارده، فایده عظیمی است. بنابراین ویران کردن آثار رسالت و خاندان عصمت، علاوه بر این که یک نوع هتک حرمت و بی‌احترامی است، مبارزه با مظاهر اصالت اسلام و اصالت رسالت پیامبر نیز می‌باشد.

قرآن مجید، در آیۀ معروف به آیۀ « نور »، نور خدا را به چراغی پرفروغ تشبیه می‌کند که به سان ستارۀ فروزان می‌درخشد، آنگاه در آیۀ بعدی جایگاه این مشعل فروزان را بیوتی می‌داند که در آنها مردانی وارسته، صبح و شام خدا را تسبیح می‌گویند، آنجا که می‌فرماید: « فی بیوت أذن الله أن ترفع و یذکر فیها اسمه یسبّح له فیها بالغدوّ و الآصال ».[ نور / 37 ] « این چرراغ فروزان در خانه‌هایی روشن است که خدا رخصت داده که قدر و منزلت آنها والا گردد و نام او در آنها یاد شود، در آن خانه‌ها بامدادان و شامگاهان تسبیح خدا می‌گویند ».

همچنین صیانت از قبور، نشانۀ مهر و محبت است چرا که دوستی پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و خاندان او از اصول مؤکد اسلام است، و آیات و روایاتی بر این گواهی می‌دهد، پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود:

« ثلاث من کنّ فیه وجد حلاوة الایمان و طعمه، أن یکون الله و رسوله أحب إلیه ممّا سواهما . . . ».[1]

« سه چیز است که هر کس آن را دارا باشد، مزۀ شیرین ایمان را می‌چشد، یکی از آنها این است که خدا و پیامبر او، نزد انسان از همه چیز محبوب‌تر باشند . . . ».

ترمذی در سنن خود نقل می‌کند که: « إنّ النّبی أخذ بید الحسن و الحسین و قال: من أحبّنی أحبّ هذین الغلامین و أباهما و أمّهما کان معی فی درجتی یوم القیامة ».[2]

« پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) دست حسن و حسین ( علیه السّلام ) را گرفت و فرمود: هر کس مرا و این دو کودک و پدر و مادر آنها را دوست بدارد، روز رستاخیز با من هم درجه خواهد بود ».

همگی می‌دانیم سبط اکبر پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) در سرزمین بقیع و سبط اصغر وی در کربلا به خاک سپرده شده‌اند و مرقدشان پیوسته زیارتگاه مسلمانان بوده و خواهد بود. ساختن هر نوع سایبان برای حفاظت از تربت پاک آنان نوعی ابراز محبت به دو سبط بزرگوار پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) است و این عمل همان پاداش را خواهد داشت که پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) در روایت فوق متذکر شده است.[3]

منابع:

[1]. جامع الاصول: 1 / 37، حدیث 22.
[2]. جامع الاصول: 9 / 157، حدیث شماره 6706.
[3]. کتاب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص 206 ـ 221.