بدن انسان چون در محل معینی به خاک سپرده شد محل مزبور از جهات چندی مورد علاقه و توجه باقی ماندگان او و اشخاص دیگر قرار می گیرد و روی همین نظر مردم فهمیده و افراد دانشمند ملل جهان از مرقد (محل دفن) کسی که مورد احترام و تجلیل آنها بود پیوسته تعظیم و تجلیل نموده و به یاد همان شخص و به احترام او در مرقد او حاضر شده و تشریفاتی را که معمول به است انجام می دهند.
آری مرقد یک شخص برجسته و روحانی دارای امتیازاتی است:
1- بدن شخص بزرگ در اثر عظمت و روحانیت و قوت روح او قهرا شریف و مورد احترام خواهد بود.
2- بدن شخص روحانی پیوسته مورد توجه و علاقه ی روح او می باشد زیرا که به وسیله آن وظائف خود را انجام داده و منازل مطلوب و مراحل مقصود را به پایان رسانیده است.
3- مرقد شخص روحانی مورد احترام روحانیین و محل توجه ارواح و علویین است، و از این لحاظ روحانیت مخصوص و روحانیت معنوی پیدا خواهد کرد.
4- توجه شخص زایر و سیر و حرکت او به سوی مرقد شخص بزرگی قهرا توجه او را جلب کرده و این مقدمه و وسیله ی تلاقی دو روح و سبب انس روحانی و الفت خواهد شد.
5- حرکت به سوی مرقد شخص بزرگی، موجب تشریف و احترام او بوده و یگانه وسیله تجلیل و تعظیم از مقام روحانی و شریف آن شخص خواهد بود.
6- تجلیل کردن از مرقد  شخص بزرگ، در حقیقت تجلیل و تعظیم مقام علم و تقوی و روحانیت بوده و بهترین وسیله ی تشویق از اشخاص دانشمند و پرهیزکار و روحانی است.
7- سیر کردن به سوی مرقد کنونی یگانه وسیله ی تحصیل فوز و قرب و سعادت بوده و بهترین قدمیست برای بذل توجهات غیبی و شمول الطاف و عنایات رحمانی و توجه فیوضات ربانی.
اینها مطالبی است که در علم الروح و علم الاجتماع روشن و مبرهن شده و هیچ گونه جای تردید نیست.
و خود باب و بهاء و عبدالبهاء نیز به این مطالب معترف بوده و در مقام توصیف مراقد مخصوص خودشان می گویند: مطاف ملأ اعلی، روضه ی مبارکه، مقام مقدس، شطر اقدس، مقبل اهل مدائن بقاء، مضجح مقدس، محل توجه اهل بهاء، و غیر اینها.
ولی برای اینکه عناد و عداوت خودشان را نسبت به پیشوایان اسلامی اظهار داشته و ارتباط و علاقه ی مردم را از آن حضرات قطع کرده و مقام و منزلت آنان را کوچک و پست کنند، تشرف به زیارت ایشان را تحریم و منع می نمایند.
در گنجینه احکام از قول بهاء می نویسد: در بشارات نازل که شدّ رحال برای زیارت قبور جایز نه. [1]
و معلوم است که این عدم جواز نسبت به دیگران است که از زیارت قبور حضرات ائمه جلوگیری شود و اگر نه، شدّ رحال برای مراقد باب و بهاء در عکا از مهمترین اعمال و از بالاترین عبادات اهل بهاء محسوب می شود و به همین جهت در پشت سر جمله ی گذشته از قول عبدالبهاء نقل می کند که این حکم عمومی است  مگر مواقع منصوصه ولکن هر مرقد منوری از شهداء و غیر شهداء از احباء در هر مملکتی هست باید نهایت احترام را مجری داشته و زیارتش سبب روحانیت و نورانیت قلوب می گردد.
و در همان گنجینه ی احکام از قول عبدالبهاء نقل می کند: اما بقاع مقدسه مستحق تعظیم و تکریم است زیرا منسوب به شخص جلیل این تعظیم و تکریم راجع بر روح پاکست نه جسم خاک این محل وقتی کوی جانان بود و آن پاک در آن مأوی داشت لهذا عاشقان خاک آن کوی را کحل بینش نمایند ولی تعلق به تراب ندارد بلکه به فیض آفتاب نگرند اما طلب عون و حمایت و حفظ و صیانت جز به جمال مبارک جائز نه و اگر دون آن باشد منتهی به پرستش خاک گردد. [2]
 و از این عبارات استفاده می شود که خدای بهائیان همان میرزا بهاء است که در زیر خاک عکا پنهان شده است زیرا طلب حفظ و حمایت از غیر خدا جایز نیست.

پی نوشت:

1- صفحه 272

2- صفحه ی 197