اوّلاً صفت با اسم یکی نیست. لذا مغالطه فرموده‌اید. ثانیاً منظور حضرت، صفت مخلوقات است نه صفات خداوند متعال. شاهدش هم آنکه خود آن حضرت، در همین خطبه و بعد از همین عبارات، به فراوانی از صفات خدا یاد کرده است. آیا معاذ الله، علی(ع) به کمال اخلاص در توحید نرسیده بود که برای خدا صفاتی ذکر کرده؟ ثالثاً در احادیث متعدّدی، این سخن حضرت، شرح داده شده با این بیان که صفات خدا، عین ذات اوست برخلاف صفات دیگر موجودات، که زائد بر ذات آنهاست. حضرت نیز نفی صفات زائد بر ذات را فرمودند. چون صفت زائد بر ذات است که غیر از موصوف است نه صفتی که عین ذات است. «عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَقُولُ‏ لَمْ يَزَلِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رَبَّنَا وَ الْعِلْمُ‏ ذَاتُهُ‏ وَ لَا مَعْلُومَ وَ السَّمْعُ ذَاتُهُ وَ لَا مَسْمُوعَ وَ الْبَصَرُ ذَاتُهُ وَ لَا مُبْصَرَ وَ الْقُدْرَةُ ذَاتُهُ وَ لَا مَقْدُورَ فَلَمَّا أَحْدَثَ الْأَشْيَاءَ وَ كَانَ الْمَعْلُومُ وَقَعَ الْعِلْمُ مِنْهُ عَلَى الْمَعْلُومِ وَ السَّمْعُ عَلَى الْمَسْمُوعِ وَ الْبَصَرُ عَلَى الْمُبْصَرِ وَ الْقُدْرَةُ عَلَى الْمَقْدُورِ قَالَ قُلْتُ فَلَمْ يَزَلِ اللَّهُ مُتَحَرِّكاً قَالَ فَقَالَ تَعَالَى اللَّهُ عَنْ ذَلِكَ إِنَّ الْحَرَكَةَ صِفَةٌ مُحْدَثَةٌ بِالْفِعْلِ قَالَ قُلْتُ فَلَمْ يَزَلِ اللَّهُ مُتَكَلِّماً قَالَ فَقَالَ إِنَّ الْكَلَامَ صِفَةٌ مُحْدَثَةٌ لَيْسَتْ بِأَزَلِيَّةٍ كَانَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا مُتَكَلِّمَ.»