طه حسين دانشمند اهل تسنن می گوید: و احتزار امام(ع) از بيعت و تسليم به ذلت. طه حسين ساكت بودن در برابر ظلم را گناهي نابخشودني مي‌داند و آن را همدستي با بدعت گذاران و سنت شكنان وحاكمان جائر مي‌داند. او معتقد است: از آنجا كه حسين(ع)، از يك سو، مسئول حفظ دين و از سوي ديگر آزاده و قهرمان است هرگز در قبال بيعت خواهي يزيد، سر تسليم فرود نخواهد آورد. پس براي رسيدن به هدف خود، بايد به هر كار مشروعي دست مي‌زد. بنابراين براي احتراز و دوري از امر بيعت، به كوفه رو آورد و شهادت را بر بيعت با يزيد كه به نوعي تأييد ستم‌هاي او بود، ترجيح داد. طه حسين مي‌نويسد:«ابن عباس به او (امام حسين) نصيحت كرد كه به سوي يمن برود تا به شيعياني كه در آنجا دارد، نزديك شود و سعد بن عاص، عامل يزيد بر مكه بر او مدارا كرد و گفت به كوفه نرود و با خانواده خود در مكه بماند و امر نماز را به وي وعده داد، ولي حسين نپذيرفت، زيرا حسين بيعت با يزيد را گناه بزرگي مي‌دانست و معتقد بود كه اگر بيعت نكند، يزيد به هر قيمتي شده است او را وادار به بيعت خواهد كرد. حسين(ع) رفتار يزيد با ابن زبير را ديده بود و مي‌دانست كه اگر نصيحت ابن عباس را بپذيرد و خانواده خود را در مكه گذارد و خود به كوفه برود، يزيد در غياب او اهل بيتش را اسير خواهد كرد»36 به همين دليل است كه راه كوفه را در پيش گرفت و موقعيت مورد انتظار كربلا را ترجيح داد.