پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله نقض‌های اساسی به نظریه افسانه‌ای اهل سنت مبنی بر عدالت همه صحابه، سبّ و لعن و دشنام برخی از آنان به امام علی (علیه السلام) است. این امر از مسلمات تاریخ اسلام است بطوریکه حتی ابن تیمیه رهبر فکری وهابیت می‌نویسد: «... فَإِنَّ کَثِیرًا مِنَ الصَّحَابَةِ وَالتَّابِعِینَ کَانُوا یُبْغِضُونَهُ وَیَسُبُّونَهُ وَیُقَاتِلُونَهُ. [1] ... بسیاری از صحابه و تابعین بغض علی را در دل داشتند، او را سب می‌کردند و با او می‌جنگیدند.»

این در حالی است که بر طبق روایات متعدد و صحیح اهل سنت، دشنام به امام علی (علیه السلام) در حکم دشنام به پیامبر (صلی الله علیه و آله) و خداوند متعال است. احمد بن حنبل و دیگر بزرگان اهل سنت نقل کرده‌اند:
«حدثنا عبد اللَّهِ حدثنی أَبِی ثنا یحیی بن أَبِی بُکَیْرٍ قال ثنا إِسْرَائِیلُ عن أَبِی إِسْحَاقَ عن عبد اللَّهِ الجدلی قال دَخَلْتُ علی أُمِّ سَلَمَةَ فقالت لی أَیُسَبُّ رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)  فِیکُمْ قلت مَعَاذَ اللَّهِ أو سُبْحَانَ اللَّهِ أو کَلِمَةً نَحْوَهَا قالت سمعت رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)  یقول من سَبَّ عَلِیاًّ فَقَدْ سبنی. [2] عبد الله جدلی می‌گوید: بر ام سلمه وارد شدم، به من فرمود: آیا کسی در  میان شما هست که پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) را سبّ کند؟ گفتم: پناه بر خدا... فرمود: از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) شنیدم که فرمود: هر کس علی (علیه السلام) را سبّ کند، به درستی که مرا سبّ کرده است.»
حاکم نيشابورى [3] و هيثمى [4] از بزرگان اهل سنّت نیز این روایت را صحیح دانسته‌اند.

شجری جرجانی در کتاب الأمالی، محب الدین طبری در ذخائر العقبی و أبوسعد آبی در نثر الدر این روایت را با متن مشابه از عبد الله بن عباس، این‌چنین نقل نموده‌اند:
أَخْبَرَنَا أَبُو أَحْمَدَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْمُؤَدِّبُ الْمَعْرُوفُ بِالْمَکْفُوفِ، بِقِرَاءَتِی عَلَیْهِ، قَالَ: أَبُو مُحَمَّدٍ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ حَیَّانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو سَعِیدٍ الثَّقَفِیُّ، جُنْدَارُ بْنُ وَاثِقٍ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ زَیْدٍ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ جُبَیْرٍ، قَالَ: بَلَغَ ابْنَ عَبَّاسٍ (رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ)، أَنَّ قَوْمًا یَقَعُونَ فِی عَلِیٍّ (عَلَیْهِ السَّلَامُ)، فَقَالَ لِابْنِهِ عَلِیِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ: خُذْ بِیَدِی فَاذْهَبْ بِی إِلَیْهِمْ، فَأَخَذَ بِیَدِهِ حَتَّی انْتَهَی إِلَیْهِمْ فَقَالَ: أَیُّکُمُ السَّابُّ اللَّهَ؟ قَالُوا: سُبْحَانَ اللَّهِ مَنْ سَبَّ اللَّهَ فَقَدْ أَشْرَکَ، فَقَالَ: أَیُّکُمُ السَّابُّ رَسُولَ اللَّهِ (صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ)؟ قَالُوا: مَنْ سَبَّ رَسُولَ اللَّهِ (صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ) فَقَدْ کَفَرَ، فَقَالَ: أَیُّکُمُ السَّابُّ لِعَلِیٍّ؟ قَالُوا: قَدْ کَانَ ذَلِکَ، قَالَ فَأَشْهَدُ لَسَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ)، یَقُولُ: مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی، وَمَنْ سَبَّنِی فَقَدْ سَبَّ اللَّهَ، وَمَنْ سَبَّ اللَّهَ کَبَّهُ اللَّهُ عَلَی وَجْهِهِ فِی النَّارِ. [5] از سعید بن جبیر نقل شده است: به ابن عباس خبر دادند که گروهی به علی (علیه السلام) جسارت می‌کنند. ابن عباس به پسرش گفت: دستم را بگیر و مرا پیش آن‌ها ببر. وقتی پیش آن‌ها رفتند،‌ ابن عباس گفت: کدام یک از شما به خداوند فحش داده است؟ گفتند: سبحان الله! هر کس به خداوند فحش بدهد، مشرک شده است. پس گفت: کدام یک از شما به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فحش داده است؟ گفت: هر کس به رسول خدا فحش بدهد، کافر شده است. پس گفت: کدامیک از شما به علی فحش داده‌اید؟ گفتند: بلی، ما این کار را کرده‌ایم. ابن عباس گفت: شهادت می‌دهم که به راستی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) شنیدم که می‌فرمود: هر کس به علی فحش بدهد، به من فحش داده است، هر کس به من فحش بدهد، به خداوند فحش داده است و خداوند او را با صورت به آتش جهنم خواهد انداخت.»

با این همه، چطور می‌توان همه صحابه را عادل دانست؟! آیا در دشنام به امام علی (علیه السلام) و پیامبر (صلی الله علیه و آله) و خداوند هم اجتهاد کرده و خطا نموده‌اند و مأجور و معذورند؟!

پی نوشت:

[1]. ابن تیمیه الحرانی،  منهاج السنة النبویة، ج 7، ص 137ـ 138، تحقیق: د. محمد رشاد سالم، مؤسسة قرطبة، الطبعة الأولی، 1406 هـ.
[2]. الشیبانی،  ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاى 241 هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج 6، ص 323، ح 26791، مؤسسة قرطبة مصر؛
همو: فضائل الصحابة، ج 2، ص 594، ح 1011، تحقیق د. وصی الله محمد عباس، مؤسسة الرسالة - بیروت، الطبعة: الأولی، 1403 هـ – 1983 م؛
النسائی، ابوعبد الرحمن أحمد بن شعیب بن علی (متوفاى 303 هـ)، خصائص امیرمؤمنان علی بن أبی طالب، ج 1، ص 111، ح 91، تحقیق: أحمد میرین البلوشی، مکتبة المعلا، الکویت، الطبعة الأولی، 1406 هـ؛
الحمیری، علی بن محمد (متوفاى 323 هـ)، جزء الحمیری، ج 2، ص 80 ـ 81، تحقیق: عبد العزیز سلیمان إبراهیم البعیمی، مکتبة الرشد، الریاض، الطبعة الأولی.
[3]. الحاکم النیسابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 130، ح 4615، تحقیق: مصطفی عبد القادر عطا، ناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت الطبعة الأولی، 1411 ه.ق/ 1990 م.
[4]. الهیثمی، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج 9، ص 130، دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی، القاهرة، بیروت، 1407 هـ.
[5]. الشجری الجرجانی، کتاب الأمالی وهی المعروفة بالأمالی الخمیسیة، ج 1، ص 178، تحقیق: محمد حسن اسماعیل، دار الکتب العلمیة، بیروت، الطبعة الأولی، 1422 ه.ق/ 2001 م.
الطبری، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، ج 1، ص 66، دار الکتب المصریة، مصر.
الآبی، ابوسعد منصور بن الحسین، نثر الدر فی المحاضرات، ج 1، ص 286، تحقیق: خالد عبد الغنی محفوط، دار الکتب العلمیة، بیروت، الطبعة الأولی، 1424 ه.ق/ 2004 م.