پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_چند مدت پیش یکی از کارشناسان یکی از شبکه‌های ضد شیعه، گفت که استمناء در دو صورت جایز است. اول موردی که انسان برای تخلیه هیجانات شهوانی این عمل را انجام دهد و دوم در موقعیتی که می‌ترسد به زنا بیفتد. به این بیان که  اگر کسی ترس از وقوع در زنا داشته باشد استمناء برایش اشکالی ندارد.

در پاسخ به این ادعا باید به نکات زیر توجه کرد.

نکته‌ی اول؛ متأسفانه بعضی از علمای عامه هم همین نظریه را دارند. از جمله: «عبد الرزاق قال أخبرنا ابن جریج قال قال عمرو بن دینار: ما أرى بالاستمناء بأسا.[1] عبد الرزاق می‌گوید که ابن‌جریج به ما روایت نمود از عمرو بن دینار که گفت من در استمناء مشکلی نمی‌بینم!» و «ابن القیم الجوزیة یخبرکم قائلاً: و إن کانت امراة لا زوج لها و اشتدت غلمتها فقال بعض أصحابنا یجوز لها اتخاذ الاکرنبج – و هو شیء یعمل من جلود علی صورة الذکر- فستدخله المرأة، أو ما أشبه ذلک من قثاء و قرع صغار.[2] ابن قیم جوزی می‌گوید: اگر زنی شوهر نداشت و شهوت بر وی غلبه کرد، بعضی از فقیهان ما گفته‌اند که می تواند از آلت مصنوعی استفاده نماید.»

نکته دوم؛ فتوایی که مخالف با قرآن و روایات باشد، از حجیت ساقط است. حتی بعضی از علمای اهل سنت در کتبشان ذکر می‌کنند که قائل شدن به جواز استمناء مخالف با آیه قرآن می‌باشد: «أما الذین ذهبوا إلى تحریمه فهم المالكیة والشافعیة، و الزیدیة. وحجتهم فی التحریم أن الله سبحانه أمر بحفظ الفروج فی كل الحالات، إلا بالنسبة للزوجة، وملك الیمین. فإذا تجاوز المرء هاتین الحالتین و استمنى، كان من العادین المتجاوزین ما أحل الله لهم إلى ما حرمه علیهم. یقول الله سبحانه والذین هم لفروجهم حافظون إلا على أزواجهم أو ما ملكت أیمانهم فإنهم غیر ملومین فمن ابتغى وراء ذلك فأولئك هم العادون».[3] یعنی کسانی که قائل به حرمت استمناء شده‌اند؛ فقهای مالکی و شافعی و زیدیه می‌باشند و دلیل‌شان بر تحریم استمناء این است که خدای تبارک و تعالی دستور به حفظ فروج در همه حالات داده است مگر در برابر همسر و ملک یمین، پس اگر کسی به بیشتر از این دو مورد تجاوز نمود (و استمنا نمود)، از کسانی است که متجاوز به حکم الهی است به آنچه که خداوند حرام نموده، تعدی کرده است. خداوند می فرماید: «و آنها كه دامان خود را (از آلوده‏ شدن به بى‏‌عفتى) حفظ می‌کنند و تنها آميزش جنسى با همسران و كنيزانشان دارند، كه در بهره‏‌گيرى از آنان ملامت نمى‌‏شوند و كسانى كه غير از اين طريق را طلب كنند، تجاوزگرند [المومنون/5-6].»
در کتابهای دیگر از اهل سنت می‌خوانیم که: «وقوله لا بيده أي لا يجوز الاستمناء بيده أي ولا بيد غيره غير حليلته ففي بعض الأحاديث لعن الله من نكح يده، و إن الله أهلك أمة كانوا يعبثون بفروجهم وقوله وإن خاف الزنا غاية لقوله لا بيده أي لا يجوز بيده وإن خاف الزنا.[4] جایز نیست انسان با دستش استمناء کند و در بعضی از احادیث آمده است که خدا چنین کسی را لعن می‌کند... و اگر چه خوف از زنا داشته باشد باز این عمل حرام است.»

نکته سوم؛ البته علاوه بر متون دینی، از لحاظ پزشکی ضررهای استمناء هم به اثبات رسیده است. از جمله:
پيامدهاى جسمانى: ضعف چشم و بينايى، تحليل رفتن قواى جسمانى، عقيم شدن و ناتوانى در توليد مثل، پيرى زودرس، ضعف مفاصل، لرزش دست، زشتى چهره و از بين رفتن طراوت صورت.
پيامدهاى روحى و روانى: ضعف حافظه و حواس‌‏پرتى، اضطراب، منزوى شدن و گوشه‌‏گيرى، افسردگى، بى‌‏نشاطى و لذت نبردن از زندگى، پرخاشگرى و بداخلاقى و تندخويى، كسالت دائمى، ضعف اراده.
عوارض اجتماعى: ناسازگارى خانوادگى، بى‏‌ميل شدن به همسر و ازدواج، ناتوانى در ارتباط با جنس مخالف و همسر، بى‏‌غيرت شدن، احساس طرد شدن، از بين رفتن عزت، پاكى، شرافت و جايگاه اجتماعى، دير ازدواج كردن و لذت نبردن از زندگى مشترک.

نتیجه: با توجه به نهی شارع از این عمل و مضرّ بودنش از لحاظ پزشکی، چگونه مخالفین شیعه در حرمت آن گیر کرده‌اند؟

منابع:

 [1]. أبوبكر عبدالرزاق بن همام الصنعاني، المصنف، تحقيق حبيب الرحمن الأعظمي، بیروت: المكتب الإسلامی، 1403. ج 7، ص 392
 [2]. محمد بن أبی‌بكر أيوب الزرعي، بدائع الفوائد لابن قیم الجوزیة، : مکة المکرمة: مكتبة نزار مصطفى الباز ، 1416/1996. ج 4، ص 905
[3]. السيد سابق، فقه السنة، ج2 ، ص434-436، باب (الاستمناء)، نشر دار الكتاب العربي
[4]. أبي بكر ابن السيد محمد شطا الدمياطي، حاشية إعانة الطالبين، بیروت: دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، ج 3، ص 340