پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مولوی گرگیج امام جمعه ضد وحدت آزادشهر در سخنانی به ظاهر منطقی، ادعا كرده است كه عُمر، شهربانو را به عقد امام حسین (علیه‌السلام) در آورد! پس اگر خلافت عمر غیر مشروع باشد، نسب 9 تن از امامان شیعه زیر سؤال می‌رود![1]
ایشان اعتقادی به وحدت ندارد و فقط خود را سنی می‌داند و اهل سنتی که مخالف نظر او باشند را سنی نمی‌داند؛ وی در گذشته در اظهاراتی بیان کرده بود که هر کسی در پیاده‌روی اربعین شرکت کند، سنی نیست؛ هر سنی که عید غدیر را تبریک بگوید، منافق است. نماز شخص سنی، پشت سر شیعه باطل است و ...»

اکنون که در آستانه ایام فاطمیه و شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) قلوب شیعیان جریحه دار و عزادار دخت گرامی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند و از طرفی معتقد به حفظ وحدت و یکپارچگی بین شیعه و اهل سنت بوده، ولی این مولوی اهل سنت با این سخنان تحریک آمیز به دنبال رسیدن به اهداف و اغراض شخصی خویش است و  سخنان تحریک‌آمیزی بیان کرده تا این که احساسات شیعیان، جریحه‌دار شده و عده‌ای از آنان به جسارت علیه مقدسات اهل سنت بپردازند و با این کار، نظریه خود (عدم امکان وحدت با شیعیان) را به موافقین وحدت در بین علمای اهل سنت بقبولاند.

در جواب ایشان باید گفت که استدلالش نه علمی است و نه منطقی؛ نه با مبانی اهل سنت سازگار است و نا با مبانی شیعه.
اگر استدلال او را بپذیریم و فرضش را صحیح بدانیم و ازدواج کسی را نادرست بدانیم، در نوادگان او چه خدشه‌ای ایجاد می‌شود؟ آیا او که چنین سخنی را می‌گوید در مورد همان خلیفه مذکور نیز همین استدلال را می‌پذیرد؟
با اینکه نظر شیعه در مورد فتوحات و جنگ‌های دوران خلفا با نظر اهل سنت متفاوت است[2] ولی باز هم کلام مولوی اثبات نمی‌شود. چون طبق مبانی اهل سنت، حکم حاکم نافذ است، چه عادل باشد و چه جائر. بنابراین بدون عادل دانستن خلیفه هم، ازدواج با کنیز به غنیمت گرفته شده در جنگ تحت امر او بی اشکال است و طبق مبانی شیعه، در دوران خلفا هم امامت، از آنِ امیرالمؤمنین بوده و تصرف در غنایم اگر بدون اذن امام باشد، مشروع نیست؛ در حالی که در مورد مثالی که مولوی گرگیج زده، مطابق نظر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) عمل شده، نه نظر خلیفه!

همچنین اگر جنگی بدون اذن امام صورت پذیرد، تمام غنایم به‌دست آمده از آنِ امام معصوم است و بدون اذن ایشان، حق تصرف در آن نیست. اگر جنگ با اذن امام و به طور مشروع صورت پذیرد، خمس غنایم از آنِ امام است و باقی غنایم بین مجاهدین تقسیم می‌گردد.
معاویة بن وهب می‌گوید: «به امام صادق (علیه‌السلام) گفتم: اگر امام، گروهی را به جنگ بفرستد و غنایمی به دست آورند، چگونه تقسیم می‌شود؟ امام فرمود: اگر با فرمانده‌ای که امام فرستاده به جهاد بروند، خُمس غنایم از آنِ خدا و خمس دیگر برای پیامبر اکرم و بین آنان سه پنجم تقسیم می‌گردد و اگر اینگونه نیست، تمام غنیمت برای امام است و به هر صورتی بخواهد مصرف می‌کند.»[3]
پذیرش هدایا از طرف خلفای غاصب توسط ائمه (علیهم‌السلام) نیز از این جهت است که اختیار بیت المال مسلمین در دست امام است و قسمتی از آن توسط خلفا به آنها داده شده است. امام حسین (علیه‌السلام) نیز از همین جهت هدایایی که از طرف یمن، برای یزید ارسال شده بود، به نفع مسلمین مصادره فرمود.

پی‌نوشت:
[1]. سخن مولوی گرگیج در تاریخ 19 آذر 1400.
[2]. موضع امیرالمؤمنین در مورد فتوحات دوران خلفا: هیچ گزارشی از حضور امیرالمؤمنین در فتوحات نقل نشده است. در زمان ابوبکر برای فتح شام از اصحاب نظرخواهی شد٬ خلیفه نظر امیرالمؤمنین را پذیرفت که فرمود چه خلیفه خود شخصاً به این نبرد روی آورد و چه لشکری از جانب خود بفرستد، در هر دو حال پیروز خواهد بود؛ زیرا از پیامبر شنیده است که دین اسلام بر همه ادیان غلبه خواهد کرد.
عمر وقتی لشکر عظیم ایرانیان به نهاوند رسید، تصمیم گرفت سپاهیان را از عراق و شام به مقابله آنان بفرستد و خود همراه سپاه برود. نظر امیرالمؤمنین این بود که سپاه شام را برنگرداند، چون احتمال هجوم رومیان را در پی دارد و خلیفه همراه سپاه نرود، چون در این صورت ایرانیان در جنگ سخت‌تر و محکم‌تر خواهند بود. گفته‌اند عمر از عثمان خواست که از امیرالمؤمنین بخواهد که در فتح ایران شخصاً در سپاه حضور پیدا کند، حضرت نپذیرفت.
ابوعبیده دمشق را فتح کرد، از عمر کسب تکلیف کرد که به کدام سو برود؟ عمر با مشورت امیرالمؤمنین به او نوشت، به سمت بیت المقدس برود؛ پس از فتح بیت المقدس هم عمر با نظر امیرالمؤمنین به آنجا رفت.
در ایام خلافت امیرالمؤمنین فتوحات پایان یافت. حتی دستور داده شد برخی از سپاهیان خارج از حجاز (مثل سپاه اشعث در آذربایجان که به عراق فرا خوانده شدند) به محدوده تحت حکومتشان برگردند. چون شورش داخلی و تحریف دین برای ایشان مهمتر بود.
[3]. «عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ ، قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللهِ عليه‌السلام: السَّرِيَّةُ يَبْعَثُهَا الْإِمَامُ، فَيُصِيبُونَ غَنَائِمَ، كَيْفَ تُقْسَمُ؟ قَالَ: «إِنْ قَاتَلُوا عَلَيْهَا مَعَ أَمِيرٍ أَمَّرَهُ الْإِمَامُ عَلَيْهِمْ، أُخْرِجَ مِنْهَا الْخُمُسُ لِلّهِ‌ وَلِلرَّسُولِ، وَقُسِمَ بَيْنَهُمْ ثَلَاثَةَ أَخْمَاسٍ، وَإِنْ لَمْ يَكُونُوا قَاتَلُوا عَلَيْهَا الْمُشْرِكِينَ، كَانَ كُلُّ مَا غَنِمُوا لِلْإِمَامِ يَجْعَلُهُ حَيْثُ أَحَبَّ.» الکافی، کلینی، ج9، ص449.