پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ 2500 سال پیش، وقتی کورش کبیر به سوی پاکستان امروزی حرکت کرد، در میانه‌ی راه به گدروزیا (مکران یا گدروسیا، همان بلوچستان امروزی) رسید. آنجا با شورش مردم مواجه شد و از آنان شکست خورد. هرچند از آمار دقیق تلفات خبری در دست نیست، ولیکن ایران‌شناسان این فرضیه را مطرح کرده اند که تقریباً همه نیروهای تحت امر کورش به دست شورشیان کشته شدند.[1] اکنون پیرامون این واقعه تاریخی سؤالاتی مطرح است. برخی از هم‌وطنان که دوران کورش را تطهیر و تنزیه می‌کنند و از آن به عنوان دورانی طلایی یاد می‌کنند باید به این سؤالات پاسخ دهند. اگر همه چیز خوب و خوش و آرام بود، پس علت شورش مردم بلوچستان چه بود؟! چرا کورش در برابر این شورش، دست به اسلحه بُرد؟ این قشر از هم‌وطنان، حاضرند رفتارهای کورش در سرکوب اغتشاش و شورش‌های مخالفان را ستایش کنند؟ آیا کورش حق داشت علیه شورشیان، واکنش‌های سرسختانه نشان دهد؟ آنگونه که پیشتر نیز گفتیم، کورش، اغتشاش و شورش را با قتل‌عام پاسخ می‌داد و بازماندگانِ شورشی را نیز به بردگی می‌گرفت (بنگرید)

پی‌نوشت:

[1]. والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1391، ص 100.