شارح نهج البلاغه، عالم سنی، جناب «ابن‌ابی‌الحدید»، در شرح خطبه 109 نهج البلاغه که به خطبه «الزهراء» معروف است،(نهج البلاغه، ص142) به زیبایی تمام می‌گوید: «خطبه‌های پند‌آمیز زیبا زیاد است ولکن این حدیث «خطبه»، حدیثی است که همه احادیث را می‌خورد. آن‌کس که می‌خواهد فصاحت و بلاغت بیاموزد و برتری بعض کلام را بر بعض دیگر بداند، در این خطبه تامل کند؛ زیرا نسبت این خطبه به هر کلام فصیح، به جز کلام خدا و رسول او، هم‌چون ستاره‌های درخشان آسمان است، به سنگ‌های تیره زمین. سپس انسان باید بنگرد که این کلام تا چه اندازه زیبا و خوش‌منظر وعظیم‌القدر است و چگونه در دل‌ها اثر می‌کند و خوف و خشیت در انسان به‌وجود می‌آورد، حتی بر زندیق ملحدی که مطلقاً قیامت را قبول ندارد، خوانده شود قوایش را سست و قلبش را ترسان می‌کند. خداوند به گوینده آن بهترین پاداشی را که به یکی از اولیائش داده است بدهد. چه خوب خدا را یاری کرد. گاهی به دست و شمشیر، و گاهی به سخن و گاهی به قلب و فکرش.»(شرح نهج البلاغه، ج7، ص202)

پی‌نوشت:

سید شریف رضی، ترجمه محمد دشتی، انتشارات پیام عدالت، چاپ هفتم، 1386ش، خطبه 109، ص142، معروف به خطبه«الزهراء» «کل شئ خاشع له وکل شئ قائم به غنی کل فقیر و عز کل ذلیل وقوة کل ضعیف ومفزع کل ملهوف.»
ابن أبي الحديد معتزلی، شرح نهج البلاغة، تحقيق : محمد أبو الفضل إبراهيم، مؤسسة إسماعيليان للطباعة والنشر والتوزيع، ج7، ص202،«الخطب الوعظية الحسان كثيرة ، ولكن هذا حديث يأكل الأحاديث من أراد أن يتعلم الفصاحة والبلاغة ، ويعرف فضل الكلام بعضه على بعض ، فليتأمل هذه الخطبة ، فإن نسبتها إلى كل فصيح من الكلام - عدا كلام الله ورسوله - نسبة الكواكب المنيرة الفلكية إلى الحجارة المظلمة الأرضية ، ثم لينظر الناظر إلى ما عليها»