بنی امیه خاندانی که همیشه از دشمنان سر سخت شخص رسول خدا بودند، اینان از آزادشدگان فتح مکه بودند و تا زمانی که پیامبر زنده بود همیشه در انزوا بودند اما بعد از رحلت پیامبر و به دنبال فرصت هایی که به دست آوردند چنان ضربات سهمگین به دین اسلام زدند که تا به امروز اعمال وقیحانه و جنایات آنان در میان مذاهب اسلامی وجود دارد.

در ماجرای غزوه خیبر، یهودیان برای اینکه روحیه‌ی نیروهای اسلام را تضعیف کنند، مهمترین قهرمان خود را به نام «مرحب» به میدان فرستادند، اما کسی از مسلمانان جرأت عرض اندام در مقابل او را نداشت، تا اینکه پیامبر گرامی اسلامی علی را به میدان فرستاد و چنان شمشیر را بر فرق مرحب کوبید، که کلاه‌خود و سر را درهم شکست.

فدک منطقه‌ای حاصلخیز در منطقه خیبر بود که پیامبر آن را به دخترش فاطمه (سلام الله علیها) بخشید. پس از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) خلیفه اول این باغ را غصب کرد. وی گفت که پیامبر ارث نمی‌گذارد. این در حالی بود که حضرت فاطمه درخواست ارث نداشت، زیرا پیامبر فدک را در زمان حیاتش به او بخشیده بود و جزء اموال فاطمه محسوب می‌شد.

عمروعاص در ایام پیری و در سن 80 سالگی به سپاه معاویه ملحق شد، تا وی را در مقابل امیرالمومنین، علی (ع) یاری کند. اما همین شخص، وقتی لحظات آخر عمرش فرا رسید، به پسرش گفت: دوست داشتم که مرده بودم و دست به این کارها نمی‌زدم. اکنون نمی‌دانم در نزد خداوند چه عذری بیاورم. ای کاش، پشکلِ شتر جمع می‌کردم و این اموال را جمع نمی‌کردم.

از نظر الفاظ قرآنی «صاحب» به معنى همراه است اعم از خوب یا بد و حتی کافر، لذا خود ابوبكر نیز در هيچ كجا به فضيلت «یار غار» بودن با نبی اعتراف نكرده، چه بسا که حتی در بحث هجرت با نبی همراه نیز نبوده باشد، البته «یار غار» هرکه باشد مومن راسخی نبود که خداوند متعال حزن و پریشانی او را به‌عنوان یک نقطه ضعف در قرآن متذكر شده است.

افرادی مانند عبدالله بن عمر، با وجودی‌‌که از زبان پیامبر اکرم، سخنان بسیاری در فضایل اهل بیت شنیده بودند ولی باز هم نسبت به آنان کینه‌ و عداوت داشته و با حرکات و سخنان خود، ماهیت درون خود را روشن می‌کردند، عبدالله بن عمر با امیرالمؤمنین بیعت نکرد و روایت جعلی کاتب پیامبر بودن معاویه را نقل کرد و به خاطر پول با یزید بیعت کرد.