از آن‌جایی که حقایق تاریخ هیچ‌گاه مخفی نمی‌ماند، لذا در جریان شهادت امام حسین (علیه السلام) بین عبدالله بن عمر، و یزید بن معاویه، نامه‌هایی ردّ و بدل شد؛ وقتی که یزید، امام حسین (علیه السلام) را به شهادت رسانید، عبدالله بن عمر به‌خاطر پدید آمدن این واقعه و حادثه مهم از یزید شدیداً انتقاد کرد و این حادثه را تعبیر به بزرگ‌ترین حادثه و مصیبت و اندوه در اسلام دانست و مسبب او را خود شخص یزید دانست و ...
یزید هم در پاسخ او این‌چنین نوشت: «ای نادان احمق! ما به خانه‌های نو و فرش‌های گسترده و بالش‌های روی هم چیده دست یافتیم و برای نگهداری از آن جنگ کردیم. اگر حق با ماست که بر سر حق خود جنگیدیم، ولی اگر حق با دیگران - امام حسین- باشد، پس پدر تو و رفیق او - ابوبکر- نخستین کسانی بودند که بنیان این کار را نهادند - غصب خلافت-، و حق را از اهلش که سزاوار آن بودند گرفتند، ... اگر سرزنش و عتابی هم باشد، آن‌ها باید سرزنش شوند...»
نتیجه این‌که اگر خلفای ثلاثه حق اهل بیت پیامبر را در حکومت و خلافت غصب نمی‌کردند و به اهلش واگذار می‌کردند، هیچ‌یک از این حوادث ناگوار تا روز قیامت روی نمی‌داد.(انساب الاشراف، ج3 ص171)

پی‌نوشت:

انساب الاشراف، بلاذری، موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان، ج3 ص171.