در غزوه خیبر، یهودیان برای این‌که روحیه‌ی نیروهای اسلام را تضعیف کنند، مهم‌ترین قهرمان خود، مرحب، را به میدان فرستادند. او با رجزخوانی هماورد می‌طلبید، اما از مسلمانان کسی جرأت عرض اندام مقابلش نداشت. پیامبر اسلام فرمود: «فردا پرچم را به‌دست مردی خواهم داد که خداوند، خیبر را به‌دست او فتح خواهد کرد. او فردی است که خدا و پیامبر را دوست دارد و خدا و پیامبر نیز او را دوست دارند.»(صحیح مسلم، ج7، ص121)
فردای آن روز پیامبر پرچم را به دست امیرالمؤمنین داد و او را به میدان فرستاد. ایشان با قامتی استوار و هیبتی حیدری به‌سوی میدان رهسپار شد و در حالی‌که رجز می‌خواند، به‌سوی مرحب حمله‌ور شد، لحظاتی نگذشت، که امیرالمؤمنین برای رضای خدا و عزت مسلمین، چنان شمشیر را بر فرق مرحب کوبید، که کلاه‌خود و سر را درهم شکست. مرحب به زمین افتاد و فریاد خوشحالی مسلمین در فضا طنین‌انداز شد. سپس امیرالمؤمنین به‌سمت دروازه حمله کرد و دربی را که چند مرد جنگی به سختی آن را باز و بسته می‌کردند، از جا کند و بر روی خندق پشت در انداخت، تا دیگر مسلمانان بتوانند از روی آن عبور کرده، وارد قلعه شوند.(تاریخ طبری، ج3، ص1146)

پی‌نوشت:

مسلم، صحیح مسلم، دارالجیل، بیروت، بی تا ،ج7، ص121
طبری، تاريخ طبرى، ترجمه ابو القاسم پاينده، اساطير، تهران 1375، ج3، ص1146