خطیب بغدادی، حکایتی از امام هادی (علیه‌السلام) نقل می‌کند که پاسخ سؤالی را علمای دربار واثق نمی‌دانستند و ایشان آن را گفت و سبط ابن جوزی نیز حکایت دیگری از درماندگی علمای دربار متوکل، که ایشان، آنان را از تحیر درآوردند.

امام هادی (علیه‌السلام)، امام دهم شیعیان، شخصیتی است که علمای اهل سنت مانند باقی اهل بیت، از ایشان به بزرگی یاد کرده، و ایشان را یکی از علمای دارای فضیلت و از زهاد و پرهیزکاران شمرده‌اند.

بیعت امام علی (ع) با خلفا از جمله مسائلی است که هنوز طراوت خاص خود را از دست نداده است. این مساله به بیعت و کیفیت بیعت امام با دیگر خلفاء می‌پردازد. آنچه می‌توان گفت این است که در میان علمای شیعه، این بیعت با اجبار صورت گرفته است و علمای اهل‌سنت نیز به این امر اشاره کرده‌اند.

در میان اهل بیت، امام صادق (علیه‌السلام) جزء کسانی بود که شاگردانی را تربیت کرد که هر یک خود مدافع مهم برای اهل بیت بودند و تمام مردمی که طالب کسب علوم اهل بیت بودند از راه دور و نزدیک رنج سفر از اقصی نقاط مختلف اسلامی را به جان می‌خریدند و عازم شهر مدینه می‌شدند.

در کتب حدیثی اهل سنت، روایتی به پیامبر نسبت داده شده که ایشان در مجلس عروسی، اگر لهو غنا نبود، اعتراض می‌کرد و می‌گفت: انصار با لهو شادمان می‌شوند، چرا نباید آوازخوان همراه داشته باشند؟! آیا توهینی سخیف‌تر، زشت‌تر از این‌گونه روایت وجود دارد؟ چرا باید پیامبر را به گونه‌ای تصویر کنیم که دشمنان از همین روایات سوء استفاده کنند؟

از دیرباز مساله گنبد و بقعه‌سازی برای انبیاء، بزرگان و اوصیاء الهی وجود داشته است و صرفاً مخصوص تاریخ اسلام نیست، وقتی خلیفه دوم، بیت المقدس را فتح کرد اقدامی برای تخریب بقاع آن صورت نگرفت، در فرهنگ ایران و مصر هم بزرگان خود را در مکان‌هایی خاص دفن می‌کردند، در اسلام مقبره بزرگان دین به دلیل شان و جایگاهی که دارند مورد تکریم و احترام مردم است.