علی‌محمد شیرازی معروف به باب، که خود را ناسخ اسلام می‌دانست، مدعی علم الهی و بی‌مانندی آثارش شده است. اما این ادعاها در حالیست که با نگاهی کوتاه به نوشته‌جات او، سُستی این ادعایش بر ما آشکار می‌شود. چرا که آثار علی‌محمد شیرازی، بسیار سخیف، پیش پا اُفتاده و مضحک‌تر از آن است که دعوت به تحدّی از او پذیرفته باشد.

علی‌محمد باب در عین حال که علم خود را الهی می‌دانست، دچار اشتباهات فاحش علمی شده است. همچنان که وی رسالت حضرت داوود (علیه السلام) که از انبیاء بنی‌اسرائیل است را پیش از حضرت موسی (علیه السلام) دانسته است. پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز بر خلاف آموزه‌ی تطابق دین با علم و عقلی که به او منتسب می‌کنند، به توجیه این ادعای غلط باب روی آورده است.

علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیت و بهائیت، بارها به پوچی و هیچی آثارش در مقابل آموزه‌های اهل‌بیت (علیهم السلام) اعتراف کرده است. اما در همین حال، وی در اظهاراتی کاملاً متناقض، نوشته‌جات سرتاپا غلط خود را بالاتر از کتاب آسمانی قرآن می‌دانست. با این حال می‌توان این پیشوای بابیت و بهائیت را مصداق بارز شخصی سودازده و دوقطبی دانست.

عملکرد رهبران بابیت و بهائیت نشان می‌دهد که آنان، جریان هدفمندی را برای نابودی فرهنگ، هویت و تمدن ایران اسلامی به کار بسته‌اند. اما بی‌شک تلاش رهبران بهائیت برای به نابودی کشاندن ایران، زمانی بیشتر خود نشان می‌دهد که آنان در زمانی که کشورمان ایران، آماج حملات زیاده‌خوانه‌ی قرار داشت، آموزه‌ی بی‌وطنی و نسخ جهاد را ترویج می‌کردند.

فاضل مازندرانی، در راستای توجیه اشکالات ادبی آثار علی‌محمد شیرازی، مدعی می‌شود که طبق برخی روایات، قائم موعود (علیه السلام) پس از ظهور، با اَعراب شدّت عمل نشان داده و این شدّت عمل، یعنی اِعراض از قواعد عربی. اما این ادعا در حالیست که ظاهر این روایت (بر فرض صحت سند آن)، دلالت بر سخت‌گیری آن حضرت نسبت به خود عرب‌های عصیان‌گر دارد.

یکی از احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از اسلام اقتباس کرده‌اند، مسئله‌ی وجوب حج است. اما جالب است بدانیم در این حکم وجوبی بر بهائیان (جدای از آشکارسازی حسّ خودپرستی پیشوایان بهائی)، نکته‌ی جالبی با عنوان «شرط قبولی حج» در بهائیت، به چشم می‌خورد. چرا که حسینعلی نوری شرط قبولی حج را شنیدن صدای خدا می‌داند!