پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی معروف به باب، که خود را ناسخ اسلام می‌دانست، مدعی علم الهی و بی‌مانند برای خود شده است: «ان اعلَم یا أیُّها المَلک إنَّنی فَتی عَجَمی مِن طائفَة عدلِ التُجار اُمّی علی شأن لَم یحط بِعلمِه أحدٌ قَد إختارَنی الحَقُ لِحِکمة [1]؛ ای شاه! بدان من جوانی عجمی و اُمی از طائفه‌ی عدل تجار هستم، به طوری که هیچ‌کس به علمش احاطه ندارد. به تحقیق که خدا مرا برای حکمش برگزیده است». او همچنین در کتاب بیان خود، همگی را از آوردن مثل نوشته‌جاتش، عاجز می‌دانست: «و نزَّلَ علیَّ مِن بَعدِ ما قَضی مِن عُمری بَعدَ عِشرین سِنَةَ آیاتی الَّتی کل عَنها یَعجزون [2]؛ در بیست و پنج سالگی آیاتم بر من نازل شد؛ آیاتی که همه‌ی مردم از آوردن مانند آن‌ها عاجزند».
این ادعاهای علی‌محمد شیرازی در حالیست که با نگاهی کوتاه به نوشته‌جات او، سُستی این ادعایش بر ما آشکار می‌شود. چرا که آثار علی‌محمد شیرازی، بسیار سخیف، پیش پا اُفتاده و مضحک‌تر از آن است که دعوت به تحدّی از او پذیرفته باشد.
همچنان که او درباره‌ی تخم‌مرغ گفته است: «و لا تضربنَّ البیضَة عَلی شَیءٍ یَضیعَ ما فیه... [3]؛ تخم‌مرغ را بر روی چیزی نزنید، چون محتویات آن ضایع می‌شود. خدا آن را روزی نقطه‌ی اولی (لقب جناب باب) از جانب خود در روز قیامت قرار داده است شاید شکرگزار باشید». و یا همچنین مدعی شده است، که اُلاغ به شکل زمین آفریده شده است: «ان الله قَد قَدَّرَ الخیلَ مِن مَرکزِ الباء و البِغال فی صورةِ الواو... [4]؛ خدا اسب را از مرکز باء (حرف ب) مقدّر فرموده و قاطر را در صورت واو آفریده و خر را به شکل زمین قرار داده تا در سفرهایتان بر آن‌ها سوار شوید».
آری؛ بدون شک نوشته‌جات سخیف و سبک پیشوایان بهائی موجب شده تا تشکیلات بهائیت، اجازه‌ی ترجمه‌ی آثار پیشوایان خود را به کسی ندهد. پیشوایانی که خود را پیامبرانی ایرانی می‌پنداشتند، اما در سنّت‌شکنی آشکار، بسیاری از آثارشان را به زبان عربی آورده‌اند!

پی‌نوشت:
[1]. محمدعلی فیضی، حضرت نقطه اولی، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 132 بدیع، ص 150.
[2]. مرتضی چهاردهی، شیخی‌گری و بابی‌گری از نظر فلسفه، تاریخ و اجتماع، بی‌جا: چاپخانه‌ی شرق، دوم، 1351، ص 126.
[3]. علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، نسخه‌ی خطی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 49.
[4]. علی‌محمد شیرازی، احسن القصص، لستنساخ سیدجواد بافقی کاتب از نسخه‌ی سال 1261 به خط محمدعلی بن ملاعبدالله، بی‌جا: مکتبه‌ی رضویه، بی‌تا، ص 197.