اسناد
مروان حکم که هیچگاه از آزار امام حسن (علیه‌السلام) فروگذار نمی‌کرد، به هنگام رحلت ایشان، در تشییع جنازه شرکت کرد، امام حسین (علیه‌السلام) فرمود: تو به هنگام حیات برادرم، هر چه از دستت برآمد انجام دادی، اما اینک در تشییع جنازه او شرکت کردی؟!
امام حسن (علیه‌السلام) از کودکی این ویژگی نیکو را دارا بود و به زیبایی سخن می‌گفت: «در نخستین روزهای پس از رحلت پیامبر (صلیاللهعلیهوآله)، امام حسن (علیه‌السلام) به مسجد آمد و دید ابوبکر بالای منبر پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) نشسته است و سخنرانی می‌کند.
امام حسن (علیه‌السلام) گوسفندی داشت که بدان علاقه داشت، روزی مشاهده کرد که پای آن گوسفند شکسته شده، به غلامش فرمود: چه کسی پای این گوسفند را شکسته؟ پاسخ داد: من. فرمود: چرا؟ گفت: می‌خواستم تا شما را غمگین کنم!
امام حسین (علیه‌السلام) در برابر شخصی که از وی خواسته بود تا دست به قیام بزند، فرمود: «اکنون عقیده من چنین نیست. خدای شما را رحمت کند، تا هنگامیکه معاویه زنده است در خانه‌هایتان بمانید و از کاری که به شما ظنین شوند، پرهیز کنید.»
اخبار الطوال، ابوحنیفه دینوری، ص222.
امام حسین (علیه‌السلام) در پاسخ به کسیکه به ایشان گفت بیا با معاویه جنگ کنیم، فرمود: «ما بيعت كرديم و معاهده‌ای داريم و راهی برای شكستن بيعت نيست.»
انساب الاشراف، بلاذری، ج3، ص366.
معاویه وقتی داخل کوفه شد خطبه خواند در حالی که حسن و حسین (علیهماالسلام) پای منبر نشسته بودند، پس نام امام علی (علیه‌السلام) را برد و به او دشنام داد، و سپس امام حسن (علیه‌السلام) را دشنام داد.
امام حسن (علیه‌السلام) فردی شجاع و متهور بود و از مرگ ترس و بیمی نداشت و در رکاب پدر بزرگوار خود در خط مقدم می‌جنگید و از همگان پیشی می‌گرفت و بر قلب سپاه دشمن می‌زد، و آن‌قدر آمادگی او برای جانبازی در راه حقّ زیاد بود که امیرالمومنین در جنگ صفین به اصحاب خود می‌فرمود، او و برادرش را از ادامه جنگ
بزرگان اهل سنت از بخشش‌های بی‌سابقه و انفاق بی‌نظیر امام حسن (علیه‌السلام) بسیار یاد می‌کنند؛ در اکثر کتاب‌های آنان آمده است که: «امام حسن در طول عمر خود، دوبار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا انفاق کرد و سه بار ثروت خود را به دونیم تقسیم کرد و نصف آن را برای خود و نصف دیگر را در راه خدا بخ
انس بن مالک می‌گوید: من در خدمت حسن بن علی (علیهماالسلام) بودم که کنیزی آمد و شاخه گلی را به حضرت هدیه کرد، امام حسن به او گفت: تو در راه خدا آزادی؛ من که ماجرا را دیدم به حضرت عرض کردم، کنیزکی شاخه گلی بی‌ارزش به شما هدیه کرد و شما او را آزاد کردی؟
ابن کثیر روایت کرده که امام حسن (علیه‌السلام) غلام سیاهی را دید که گرده نان در پیش خود نهاده و لقمه‌ای از آن می‌خورد و لقمه دیگری را به سگی که آن‌جا بود می‌داد، امام حسن (علیه‌السلام) وقتی آن منظره را دید به او فرمود: انگیزه تو در این کار چیست؟
ابن کثیر می‌نویسد که امام مجتبی در مورد قاتل خود این‌طور می‌فرماید: از چه می‌خواهید او را بکشید؟ اگر آن کسی باشد که من می‌دانم، خشم و عذاب خداوند بیش‌تر از تو خواهد بود، اگر هم نباشد دوست ندارم که به خاطر من، بی‌گناهی گرفتار شود.
البدایه و النهایه، ابن کثیر، ج11، ص207.
عایشه به زیارت قبر برادرش عبدالرحمن می‌رفت؛ ابن ابی ملیکه می‌گوید: روزی عایشه را دیدم که برای زیارت قبور از خانه خارج شد. به او گفتم که مگر رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) از زیارت قبور نهی نکرده است؟ گفت: آری! ولی بعداً دستور به زیارت قبور داد!
پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) فرمود: ما كشتى نجات هستيم، هر كه بدان درآويخت، رهايى يافت و هر كه از آن كناره گرفت، نابود شد، هر كه از خدا حاجتى دارد، بايد به‌وسيله ما اهل بيت بخواهد.
فرائد السمطین، جوینی، ج1، ص37.
پس از خطبه‌هاى حضرت زینب و امام سجّاد (علیهماالسلام) و تغییر اوضاع شام، کاروان اهلبیت (علیهم‌السلام) از یزید اجازه گرفتند که در شام عزادارى کنند و طبق گفته طبری آنها به مدت سه روز مجلس عزا بپا داشتند تا آن‌که به یزید گفته شد، مصلحت نیست اهلبیت امام حسین (علیه‌السلام) را در این شهر نگه دارید؛