ابن تیمیه حرانی، مثل همیشه با نسبت دادن عقاید شاذ و منکر خود به آراء همه علما، مدعی می‌شود که هیچ عالمی فتوا به جواز تبرک به آثار اولیاء الهی را نداده‌است:

با وجود آن‌که از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) روایت شده که سنّت است تا روی قبرها را مسطّح کنند، ولی چون شیعیان همین سنّت را عمل می‌کنند، آنها بر خلاف شیعه روی قبرها را هم‌چون کوهان شتر می‌کنند.

ابن‌تیمیه در تعریف جهاد می‌نویسد: «جهاد به معنای به‌کارگیری تمام توان در جهت حصول امر محبوب نزد پروردگار و از بین بردن امری است که مبغوض حق‌تعالی است»
«الجهاد: هو بذل الوسع، و هو القدرة فی حصول محبوب الحقّ، و دفع ما یکرهه الحقّ»

قاعده‌ای وجود دارد به نام تقدم افضل، که به این معنی است که تا وقتی فرد با فضیلت بیشتر وجود دارد، نباید کم فضیلت‌تر بر او مقدم شود؛ برخی از علمای اهل سنت، جایز دانسته‌اند که فرد فاضل‌تری باشد ولی فرد دیگری بر او مقدم شود؛ مثلاً ابن حجر هیثمی این‌گونه می‌گوید:

کلام پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در امور دنیایی، چنانچه علماء گفته‌اند امر ارشادی است.
«اما کلامه صلوات الله علیه فی الامور الدنیویه فانه کما قالوا من الآراء المحضه و یسمیه العلماء امر ارشاد.»
ابوریه، محمود، اضواء علی السنه المحمدیه، قاهره، دار المعارف، چاپ ششم، ص 15.

از جمله شبهات ابن تیمیه، در کتاب منهاج السنه این است: «از آن‌جا که بدون شک دعای رسول خدا مستجاب است، امّا می‌بینیم که دعای «أللّهمّ انصر من نصره واخذل...؛ خدایا هر که علی (علیه السّلام) را یاری کند، یاری و هر که او را یاری نکند، خوار کن!» مستجاب نشده، پس معلوم می‌گردد این دعا از پیامبر (صلی‌الله‌