در مسلک صوفیه اعتقادات خاصی رواج دارد که می‌توان گفت از بدعت‌ها و انحرافات این فرقه است، که یکی از این موارد توهین و گستاخی بعضی از صوفیان نسبت به ساحت مقدس حضرت رسول اکرم (ص) بوده که در کمال وقاحت علاوه بر اهانت، خود را نیز برتر از حضرت دانسته‌اند.

در حالی که صوفیان اعمال خود را مطابق دستورات دین مبین اسلام می‌دانند، که امام صادق (ع) اعمال صوفیانه را خارج از سنت نبوی (ص) قلمداد کرده‌ و به سفیان ثوری فرمودند: مى‌خواهم سخنى به تو بگويم، خوب گوش كن و به دل بسپار كه از براى دنيا و آخرت تو مفيد است به شرط آن كه بر سنّت و حقّ بميرى نه بر بدعت.

دکتر شیبی معتقد است که زهد امام علی (ع) و یارانش مسبب شروع تصوف است، در نتیجه بین تصوف و تشیع همبستگی وجود دارد. درحالی‌که تا قرن هشتم همه صوفیان از اهل سنت بوده‌اند و با شیعیان با عناد برخورد می‌کردند. مثلا علاء الدوله سمنانی و غزالی ازجمله بزرگانی هستند که شیعیان را با لفظ رافضی خطاب قرار داده‌اند.

یکی از کتاب‌هایی که بین عده‌ای از مردم خصوصا کسانی که به ادبیات و عرفان علاقه‌مندند، کتاب تذکرة الاولیاء عطار نیشابوری است، اما برای عاملان به قرآن و عاشقان اهلبیت (علیهم‌السلام)، این کتاب چیزی جز ذکر کرامت‌های دروغ و نقل خیال‌بافی‌های صوفیان نیست و ذکر فضایل امام صادق (علیه‌السلام) در ابتدای کتاب به دلیل ایرادات مختلف نمی‌تواند تأییدی بر این کتاب و نویسنده آن باشد.

در طول تاریخ اسلام، افراد مشهوری از علما، دانشمندان و شاعران آثار زیادی نیز از خود برجای گذاشته‌اند، اما نکته‌ای که بسیار حائز اهمیت است، شناخت عقیده درست و معرفت آنان نسبت به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) در سراسر زندگی است. لذا افرادی که نسبت به ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) کوچک‌ترین جسارت و اهانت را داشته باشند، نمی‌توان آنان را محب واقعی دانست مانند مولوی که در بعضی از اشعار وی جسارت‌هایی نسبت به ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) دیده می‌شود.

خطبه البیان که برخی آن را منسوب به امیرالمومنین (ع) می‌دانند، از نظر سندی مرفوع بوده و راویان ذکر شده در آن به جز یک نفر همگی مجهول هستند. با توضیحات داده شده می‌توان اینگونه نتیجه گرفت که از لحاظ سندی نمی‌توان به خطبه البیان استناد کرد و او را از امیرالمومنین علی (علیه السلام) دانست.